Κατάθλιψη

Εδώ και τέσσερεις σχεδόν μήνες – πώς περνούν οι ευλογημένοι! – διεξάγεται ένας πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, κάτι που νομίζαμε ότι ανήκε στη ζοφερή ιστορία του 20ού αιώνα, ή τέλος πάντων κάτι που αφορούσε τριτοκοσμικές, απολίτιστες χώρες που ξέρουν να λύνουν τις όποιες διαφορές τους μόνο με όπλα και με σφαγές. Με την αφορμή αυτή ο ανατολικός γείτονάς μας ζήλεψε την εφήμερη δόξα του Ρώσου ολιγάρχη (τι λέξη κι αυτή! Έχει γίνει σχεδόν συνώνυμη της συγκεκριμένης εθνικότητας) και εκτοξεύει καθημερινά εναντίον μας απειλές πολέμου παραβλέποντας συμμαχίες και γειτονίες και διεθνές σαβουάρ βιβρ. Κι ένας αφελής πολίτης, όπως ο υποφαινόμενος, αναρωτιέται: Εδώ και εβδομήντα χρόνια ο κόσμος έφτιαξε έναν ΟΗΕ σε μια προσπάθεια αποφυγής/αποτροπής επανάληψης των δεινών δυο παγκοσμίων πολέμων. Γνωρίζουμε βέβαια πόσο σεβαστές γίνονται οι αποφάσεις του, και πόσα ντουλάπια τέτοιων αποφάσεων (ευσεβών πόθων) έχουν γεμίσει από συστάσεως του Οργανισμού. Μόνο τα ψηφίσματα για την Κύπρο και την Παλαιστίνη να μετρήσει κανείς θα χάσει τον λογαριασμό. Δεν ακούσαμε τόσους μήνες να γίνει κάποια συζήτηση για τη σύγκρουση Μόσχας-Κιέβου. Βλέπουμε κινήσεις – άλλες πιο σωστές και συνετές και άλλες πιο αδέξιες και αψυχολόγητες – από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση και μεμονωμένους αρχηγούς κρατών, όχι όμως από το μεγαλύτερο παγκόσμιο φόρουμ, που θα μπορούσε να συγκαλέσει μια γενική συνέλευση και να ζητήσει από τις δυο πλευρές να παρουσιάσουν τις θέσεις τους σε ένα βήμα δημοσίου διαλόγου. Δυστυχώς οι εξελίξεις αφήνονται (ή εξωθούνται) να τρέχουν υπό την πίεση συμφερόντων, φανερών και αφανών, χωρίς κανείς να νοιάζεται – πραγματικά όμως! – για την πολυπόθητη ειρήνη και την ευημερία των ανθρώπων στο θέατρο των μαχών, που δεν πολυκαταλαβαίνουν από γεωστρατηγική. Και δικαιώνεται για άλλη μια φορά ο Ψαλμωδός που διαπιστώνει: «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς [συμπληρώνω: και θεσμούς και οργανισμούς] ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» [Ψ. 145:3].