"Εκ στόματος"

Οι επαφές με ασθενείς – όπως άλλωστε και με κάθε άλλη κατηγορία ανθρώπων – μπορεί να κρύβουν απρόσμενες εκπλήξεις και ξαφνιάσματα, και να γίνονται αφορμές για περίσκεψη, προβληματισμό, κάποτε και περηφάνεια. Ας γίνω πιο σαφής.

     Έπαιρνα χθες το ιστορικό μιας γυναίκας κάπου εβδομήντα ετών, και μου έλεγε πώς, έχοντας τελειώσει μόνο το Δημοτικό σχολείο, παντρεύτηκε και βρέθηκε στη Γερμανία. Συνήθης μεταναστευτικός προορισμός τη δεκαετία του 60, για βιοπορισμό όχι μόνο του μετανάστη αλλά συχνά και της ευρύτερης οικογένειας που έμενε πίσω στην πατρίδα. Πηγαίνοντας κάποια στιγμή για συνέντευξη για εργασία, μαζί με πολλούς άλλους υποψηφίους, μόλις είπε στον Γερμανό υπεύθυνο ότι είναι Griechin άκουσε ένα ξερό «Raus!». Βγήκε, αλλά δεν απομακρύνθηκε. Περίμενε να τελειώσουν όλοι οι άλλοι και τότε ξαναμπήκε στο γραφείο του. «Γιατί με διώξατε; Επειδή είμαι Ελληνίδα;» τον ρώτησε. Εκείνος σηκώθηκε και της έδειξε με απότομο ύφος το κομμένο πόδι του. «Αυτό το έπαθα στη μάχη της Κρήτης!» της είπε κοιτάζοντάς την εχθρικά. Η συμπατριώτισσά μας δεν έχασε την ψυχραιμία της. «Τι δουλειά είχατε εκεί πέρα;» του είπε. Αρχικά ο Γερμανός κοκκάλωσε με την απάντησή της. Ωστόσο, όχι μόνο δεν την έδιωξε πάλι, αλλά την πήρε στη δουλειά και από τότε έγιναν και φίλοι. Κάποια στιγμή της είπε πάνω σε μια συζήτηση: «Εσείς οι Έλληνες είστε καλοί άνθρωποι, αλλά έχετε ένα μεγάλο ελάττωμα: μισείτε ο ένας τον άλλο».

     Περηφάνεια, περίσκεψη, προβληματισμός. Για την παρρησία που μπορεί να δείχνει μια απλή νεαρή μετανάστρια με γνώσεις Δημοτικού σε ξένο περιβάλλον. Και για τις εντυπώσεις, θετικές και αρνητικές, που δίνουμε ως λαός στους έξω, που μπορεί να βρέθηκαν κάποτε απέναντί μας, αλλά περιμένουν να δουν την καλή μας όψη για να μας εκτιμήσουν.