Αγουρίδες

Παρακολούθησα ολόκληρη την χθεσινή ομιλία του πρωθυπουργού στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Πέρα από την απόλυτα ορθή χρήση της Αγγλικής γλώσσας, είχε τον σωστό τόνο και ύφος για το συγκεκριμένο ακροατήριο: ούτε ευτελείς κολακείες και τεμενάδες, ούτε παράπονα και ζητιανιά, αλλά παράθεση ιστορικών γεγονότων και εύστοχες νύξεις για τα προβλήματα που καίνε γενικά τον κόσμο και ειδικά την περιοχή και τη χώρα μας. Τα λεκτικά σχήματα και οι φιλοφρονήσεις προς τους οικοδεσπότες ήταν απλώς η προβλεπόμενη από το διπλωματικό σαβουάρ βιβρ διακόσμηση για ένα ‘μενού’ ουσίας. Και η επιδοκιμασία του κοινού ήταν εμφανής και δεν χρειάζεται επεξήγηση.

Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνω κάθε τόσο ότι το ιστολόγιο δεν έχει κανενός είδους κομματική δέσμευση, ούτε ότι αγαπάει τον παππού Αίσωπο για τις σοφές ‘παραβολές’ του. Δυστυχώς οι αντιδράσεις όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην ομιλία του Κ. Μητσοτάκη αναδεικνύουν την διαχρονική επικαιρότητα και ισχύ του μύθου της αλεπούς με τους ‘ὄμφακες’ που έβλεπε στην ψηλή και απρόσιτη γι’ αυτήν κληματαριά: όλες ανεξαιρέτως αναδίδουν την οσμή της ξινίλας. Εφόσον δεν μίλησε ‘δικό μας παιδί’, δεν μπορεί, κάτι στραβό θα είπε. Και αν οι (αναμενόμενες) αντιδράσεις των Τούρκων πολιτικών και δημοσιογράφων φανερώνουν τον εκνευρισμό και την αμηχανία τους μπροστά στο – τουλάχιστον επικοινωνιακό – προβάδισμα της Ελλάδας στον διπλωματικό στίβο, εκείνες των ομοεθνών μας μόνο μικρότητα και πικροχολία προβάλλουν. Σε μια εποχή που η εθνική ενότητα είναι απολύτως απαραίτητη.