Θανάσιμη νόσος

 Έχω έναν φίλο Πακιστανό. Μαζί κάναμε ειδικότητα στην Ουαλία και ήταν συμπαίκτης μου στο μπιλιάρδο τις ώρες της σχόλης στο καθιστικό των γιατρών του νοσοκομείου. Τηρούσε τα ισλαμικά του καθήκοντα, νήστευε στο ραμαζάνι, αλλά μας έστελνε και χριστουγεννιάτικες κάρτες κάθε Δεκέμβριο. Τελειώνοντας επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα. Ανταμώναμε συνήθως στο θερινό συνέδριο της Βρετανικής Πνευμονολογικής Εταιρείας και λέγαμε τα νέα μας. Όταν τα παιδιά του έφθασαν σε ηλικία σπουδών ξαναγύρισε στη Βρετανία, πήρε θέση διευθυντού στο NHS και έμεινε πλέον εκεί. Κάποτε του έστειλα μια τελειόφοιτη δική μας για άσκηση στην κλινική του, και την εξυπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο. Πριν μερικά χρόνια μας επισκέφθηκε στη Θεσσαλονίκη και του δείξαμε την πόλη. Δεν τον ρώτησα ποτέ γιατί έφυγε οριστικά από τη χώρα του, αλλά διαβάζοντας την πρόσφατη είδηση για το λυντσάρισμα ενός διευθυντή εργοστασίου στο Πακιστάν από μαινόμενο όχλο για υποτιθέμενη ‘βλάσφημη’ συμπεριφορά, μπορώ να φαντασθώ έναν τουλάχιστον από τους λόγους. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι το ίδιο.
     Κι ενώ αυτά και άλλα παρόμοια συμβαίνουν στην Ασία, η ‘πολυπολιτισμική’ Ευρώπη δια της επιτρόπου της για την ισότητα Ελλέν Ντάλι καλεί τους Χριστιανούς Ευρωπαίους να αποχρωματίσουν τους εορτασμούς των Χριστουγέννων, απαλείφοντας καθετί που θυμίζει Χριστό, για να μη θίγονται τα άλλα θρησκεύματα. Ήδη το γεγονός έχουν σχολιάσει πολλοί τακτικοί αρθρογράφοι (π.χ. ο Τ. Θεοδωρόπουλος στην Καθημερινή). Εγώ ας σημειώσω μόνο την σοβαρή υποψία/πρόβλεψή μου ότι ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει στο αποβιωτήριο της γηραιάς ηπείρου ως αιτία θανάτου την πολιτική ορθότητα.