Απλή αριθμητική

 Γνωστό το πρόβλημα, αλλά ας το ανακεφαλαιώσουμε με συντομία. Έχουμε έναν ευάλωτο πληθυσμό και έναν μεταδοτικό ιό, που για πολλούς ασθενείς είναι θανατηφόρος με απρόβλεπτο τρόπο, αλλά δημιουργεί και σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα (ακόμη και όταν αυτά δεν είναι τελικά θανατηφόρα) σε πολύ περισσότερους, που χρειάζονται νοσηλεία. Μεγάλος αριθμός πασχόντων σημαίνει πολλές εισαγωγές, υπερφόρτωση του συστήματος υγείας και πολύ πιο δύσκολη διαχείριση των ασθενών λόγω εξάντλησης των πόρων και εξουθένωσης του διαθεσίμου προσωπικού. Ακόμη και όταν οι δυο τελευταίοι παράγοντες δεν θέτουν περιορισμούς (π.χ. σε πολύ πλούσια και καλά οργανωμένα συστήματα υγείας), ο μεγάλος αριθμός ασθενών σημαίνει πρόσθετα προβλήματα, δευτερογενείς λοιμώξεις και άλλες επιπλοκές, και πιθανώς ανεπαρκή φροντίδα, μια και οι ώρες του 24ώρου είναι ανελαστικές και οι ανθρώπινες αντοχές δεν είναι άπειρες. Όλες αυτές οι συνθήκες, συν το γεγονός ότι το εγκατεστημένο ARDS (σύνδρομο οξείας αναπνευστικής δυσχερείας, η βαριά προσβολή του αναπνευστικού συστήματος από οποιαδήποτε αιτία) έχει θνητότητα 50-70%, οδηγούν σε μεγάλο αριθμό θανάτων.
     Στην αλυσίδα αυτή μπορεί να παρέμβει κανείς, θεωρητικά τουλάχιστον, σε διάφορα επίπεδα. Η πιο αποτελεσματική όμως παρέμβαση, με σημαντικά οφέλη, είναι να μειώσει δραστικά τον αρχικό αριθμό των ασθενών και τη βαρύτητα της νόσου, αυξάνοντας την άμυνα του πληθυσμού απέναντι στον ιό. Η τακτική αυτή λέγεται ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ. Όσο περισσότεροι οι εμβολιασμένοι (και πιο έγκαιρος ο εμβολιασμός), τόσο μικρότερος ο ευάλωτος πληθυσμός, τόσο λιγότεροι οι ασθενείς, τόσο λιγότερες οι εισαγωγές, οι σοβαρές επιπλοκές και τελικά οι θάνατοι. Χωρίς να παραβλέπει κανείς όλα τα υπόλοιπα μέτρα (που έχουν τη σημασία τους και είναι απαραίτητα), η παγκόσμια εμπειρία των δύο τελευταίων ετών έχει αποδείξει ότι αυτά δεν είναι ποτέ αρκετά, και συνήθως αποδεικνύονται ανίσχυρα να αναχαιτίσουν την πανδημία. Στην επιδημιολογική αυτή κρίση ένα κι ένα κάνει δύο.