Νοσταλγία

 Ένα ασυνήθιστο επώνυμο τραβάει την προσοχή μου στην καθημερινή επισκόπηση της λίστας ασθενών της κλινικής (συχνά με τον τρόπο αυτό ανακαλύπτω παλιούς γνωστούς, φίλους ή ασθενείς που έχω να δω χρόνια, και που τυχαίνει να εισάγονται για άλλο λόγο). Ασυνήθιστο, αλλά όχι άγνωστο. Πάνε πολλά χρόνια που το είχα συναντήσει για πρώτη φορά, και οι περιστάσεις δεν ήταν καθόλου εύκολες ή ευχάριστες. Ένας προχωρημένος καρκίνος πνεύμονος σε μια γυναίκα κάτω των πενήντα, που είχε δύσκολη εξέλιξη, με ανάγκη για επανειλημμένες ανακουφιστικές παρεμβάσεις και μη ανταπόκριση στη θεραπεία. Μια αναδρομή στο αρχείο μου θυμίζει τις λεπτομέρειες: τέτοια εποχή ήταν που τον βρήκαμε, Οκτώβριος μήνας. Συνολική διαδρομή: επτά μήνες από τη διάγνωση ως το τέλος. Είναι σύμπτωση άραγε που και η σημερινή ασθενής έχει την ίδια πάθηση;

     Πηγαίνω στο δωμάτιο της άρρωστης, που έχει χειρουργηθεί εδώ και δυο μέρες. «Κοινωνική επίσκεψη», της λέω. «Έτυχε να δω το επώνυμό σας, και είχα κάποτε ασθενή την Μ….». Τη βλέπω να κουνάει αργά το κεφάλι, με κάτι σαν νοσταλγία στο βλέμμα της. «Η αδελφή μου», λέει σιγανά, «το 2009». Ευτυχώς η δική της νόσος είναι σε καλύτερο στάδιο (αφού μπόρεσε να αφαιρεθεί) και διαφορετικού ιστολογικού τύπου, και συνεπώς με καλύτερες προοπτικές ριζικής ίασης. «Εγώ την έβλεπα τότε», λέω χωρίς να χρειάζεται – το θυμάται κι εκείνη. «Ο κύριος Π. δεν είστε;» Ανταλλάσσουμε δυο λόγια-αναμνήσεις, της δίνω τις ευχές μου για καλή ανάρρωση. «Με συγκινήσατε», μου λέει ενώ αποχωρώ με παρόμοιο συναίσθημα στην καρδιά.

     Εκείνος ο πόνος για το παρελθόν… Η ανάκληση των γεγονότων, οι σκέψεις για τα διλήμματα που αντιμετωπίσαμε τότε, για την επικοινωνία με τον άρρωστο που έχει πλέον φύγει από τον κόσμο αυτό, το εσωτερικό ερώτημα αν του φερθήκαμε καλά, αν ανακουφίσαμε το βάσανό του, αν σταθήκαμε δίπλα του. Η καταφατική απάντηση κάνει τον ‘νόστο’, την επιστροφή στο παρελθόν, αφορμή χαρμολύπης. Ένα από τα 'τυχερά' της δουλειάς μας.