Η φασαρία ως αυτοσκοπός

 Στο χθεσινό του σημείωμα στην Καθημερινή (‘Οι διαδηλώσεις του θεάματος’) ο Π. Μανδραβέλης ψηλαφά ένα φαινόμενο που είναι μεν καθημερινό, όμως συχνά δεν το βλέπουμε και δεν το σκεφτόμαστε στις πραγματικές του διαστάσεις: τις κάθε είδους διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, που μπορεί να έχουν ως αφορμή κλαδικά ή εργασιακά αιτήματα, στην πράξη όμως προβάλλουν και εξυπηρετούν κυρίως το κομματικό προφίλ των παρατάξεων που υποκινούν ή στηρίζουν τους διαμαρτυρόμενους. Οι παρατάξεις αυτές (και τα μητρικά τους αριστερόστροφα κόμματα) λίγο ενδιαφέρονται για τα αιτήματα. Αυτό που πρωτίστως επιδιώκουν είναι να αναδειχθούν μέσα από τη φασαρία που θα προκαλέσουν, την προσοχή κοινού και Μέσων που θα ελκύσουν, έστω και αρνητικά, και βέβαια τις λογομαχίες που θα ακολουθήσουν στον Τύπο και τη Βουλή σχετικά με το αν το κράτος και η αστυνομία τους αντιμετώπισε βάναυσα ή ό,τι άλλο. Πρόκειται για μια σύγχρονη μετεξέλιξη της λογικής «άρτου και θεαμάτων» που χρησιμοποιούσαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για να ικανοποιούν τα βασικά ένστικτα του κόσμου. Μόνο που εδώ δεν την εφαρμόζει η θεσμική εξουσία αλλά η κάθε επίδοξη διεκδικήτρια της εξουσίας αντιπολίτευση, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη», όπως πάντοτε ατελέσφορα ονειρεύεται ο βεζίρης Ιζνογκούντ των κόμικς. Ευτυχώς, τουλάχιστον σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα, οι ασεβείς αυτοί πόθοι πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως η ‘φασαρία για τη φασαρία’ παίρνει και δίνει.