Φόνος και οργή

 Πρώτο θέμα στην επικαιρότητα εδώ και σαράντα μέρες το έγκλημα στα Γλυκά Νερά, με τις διάφορες πτυχές του. Αρχικά το ίδιο το γεγονός, στη συνέχεια οι εικασίες και οι διαρροές για την πορεία των ερευνών, οι δακρύβρεκτες συνεντεύξεις και εικόνες, και τέλος το δραματικό φινάλε με την ομολογία του συζυγοκτόνου, την οποία ακολούθησε νέο κύμα αναλύσεων για την ψυχολογία του, τον κυνισμό του, το πώς και το γιατί της τραγικής πράξης. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε όσα γράφονται και ακούγονται παντού. Ας δούμε το θέμα από μια άλλη γωνία.
     Πριν πολλά χρόνια, μετά από μια εξομολόγηση όπου του είχα αναφέρει κάποια ξεσπάσματά μου, ο μακαριστός π. Συμεών μου είπε το εξής: «Ξέρεις πώς είναι να στέκεσαι δίπλα σ’ ένα καζάνι που κοχλάζει και να πετάγονται καυτές σταγόνες που σε καίνε στιγμιαία; Αν οι σταγόνες καίνε τόσο, σκέψου τι γίνεται μέσα στο καζάνι. Έτσι είναι και η ψυχή του ανθρώπου. Οι εξωτερικές εκδηλώσεις μόνο μια ιδέα μας δίνουν για το τι γίνεται εκεί μέσα». Θα μπορούσαμε να μεταφέρουμε την παρομοίωσή του και στο ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο. Τέτοια και άλλα παρόμοια γεγονότα, περισσότερο ή λιγότερο τραγικά, μπορεί κανείς να τα δει σαν ‘καυτές σταγόνες’ από το μεγάλο καζάνι στο οποίο ζούμε, όπου συγκρούονται συνεχώς οι μυριάδες εγωισμοί, οι ιδιοτροπίες και τα ανυποχώρητα θελήματά μας. Ας μη σπεύσουμε να βγάλουμε τους εαυτούς μας απ’ έξω. Καλύτερα ας αναλογισθούμε πώς αντιδρούμε στις καθημερινές προκλήσεις που δεχόμαστε, και ας σκεφθούμε με φόβο ότι, ευκαιρίας δοθείσης, ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί σε ρόλο δράστη. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία έβαλε την οργή στο ίδιο επίπεδο με τον φόνο και μακάρισε τους «πράους καὶ ταπεινούς τῇ καρδίᾳ». Ας ελεήσει εκείνος και τον φονιά και  όλους μας.