Δεῖ ἰατρῶν

 Προ ημερών άκουσα στο ραδιόφωνο έναν δήμαρχο επαρχιακής πόλης, πρωτεύουσας νομού, που είναι και γιατρός, να μιλάει για τα προβλήματα του νοσοκομείου της πόλης, που ήρθε στη δημοσιότητα διότι οι θάνατοι στη μονάδα εντατικής θεραπείας του έφταναν το 100%. Τραγικό από κάθε άποψη, ακόμη κι αν διανοηθούμε το ακραίο σενάριο ότι οι ασθενείς που κατέληξαν στην εντατική ήταν τόσο σοβαρά που δεν θα είχαν ελπίδες σε οποιοδήποτε άλλο νοσοκομείο. Χωρίς κραυγές αλλά με στοιχεία, ο δήμαρχος-γιατρός εξέθεσε την κατάσταση. Από τους επτά γιατρούς που απασχολούνται στη συγκεκριμένη μονάδα μόνο δυο είναι ειδικευμένοι στην εντατική θεραπεία. Στο νοσοκομείο εφημερεύουν γιατροί που έρχονται από άλλα μέρη του νομού, μια και το μόνιμο προσωπικό έχει αποδεκατισθεί λόγω αθρόας φυγής προς το πλησιέστερο μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο ή προς άλλους προορισμούς. Υποθέτω ότι ανάλογα θα ισχύουν και για το νοσηλευτικό προσωπικό. Η είδηση θα μπορούσε να αφορά σε τριτοκοσμική χώρα· αλλά και στην Ελλάδα του 2021;

     Αργότερα άκουσα στις ειδήσεις κάτι για άμεση πρόσληψη δεκάδων γιατρών και εκατοντάδων νοσηλευτών στο ΕΣΥ. Καλό ακούστηκε ως εξαγγελία. Για να τους προσλάβεις όμως πρέπει να τους βρεις. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον λίστες αναμονής για ειδίκευση, που κάποτε έφταναν και τα επτά χρόνια: οι νέοι συνάδελφοι αναζητούν αλλού την εξέλιξή τους, συνήθως εκτός συνόρων (κάπως έτσι δεν είχα βρεθεί κι εγώ τότε στη Βρετανία;), και δεν βιάζονται να επιστρέψουν όταν ειδικευθούν. Οι λόγοι; Καθαρά πρακτικοί. Κανόνες και συνθήκες εργασίας που δεν συγκρίνονται με αυτές του μέσου ελληνικού νοσοκομείου, δυνατότητες επιμόρφωσης, προαγωγής και επιστημονικής εργασίας με βάση πραγματικά προσόντα, χωρίς εμπλοκή πολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων. Και βέβαια ελκυστικές οικονομικές απολαβές. Η επιστροφή στο ελληνικό νοσοκομείο συχνά σημαίνει να απαρνηθεί κανείς όλα τα παραπάνω, να βρεθεί ενδεχομένως μόνος να «βγάζει το φίδι από την τρύπα», να εφημερεύει σχεδόν κάθε μέρα και να δέχεται επιπλέον και διαμαρτυρίες γιατί δεν κάνει κάτι παραπάνω! Πόσοι θα φανούν πρόθυμοι να αναλάβουν τον ρόλο αυτό επ’ αόριστον;

     Θεωρητικά, η μόνη λύση στο πρόβλημα θα ήταν η υποχρεωτική θητεία ειδικών γιατρών σε νοσοκομεία της περιφέρειας για ορισμένο αριθμό ετών. Όπως οι στρατιωτικοί γιατροί υποχρεούνται να υπηρετήσουν έναν συγκεκριμένο ελάχιστο αριθμό ετών στο στράτευμα, σε αντάλλαγμα για τις σπουδές και την εργασία που τους εξασφάλισε το κράτος, έτσι θα μπορούσε να γίνει και με τους πολίτες. Κάτι τέτοιο χρειάζεται καλό σχεδιασμό, συνεννόηση και συμφωνία με τους αντίστοιχους επαγγελματικούς φορείς, και χρονική προοπτική πολλών ετών για την υλοποίησή του, και όχι ανατροπή μόλις αλλάξει ο υπουργός. Και βέβαια απαιτεί καλλιέργεια ανάλογης νοοτροπίας και προσδοκιών στους υποψήφιους γιατρούς, που θα πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες με τους οποίους θα κληθούν να εργασθούν με το πέρας των σπουδών τους.

     Κατά καιρούς έχω γράψει σχετικά με το θέμα αυτό παλιότερα. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν κάποια κείμενα ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ. Μια πρόταση για τρόπο στελέχωσης των νοσοκομείων υπάρχει αναλυτικά ΕΔΩ (Οι χήρες και τα ορφανά του Εθνικού Συστήματος Υγείας).