Οι δήθεν

 Ένα χρόνο μετά την εμφάνιση του ιού SARS-CoV2 η κορωνολογία καλά κρατεί. Έχει πολλές μορφές, όπως και τα στελέχη του ιού. Μία είναι η καθαρά επιστημονική: κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούργια πράγματα για τη βιολογία και την ανοσολογία του, για τη συμπεριφορά και τις συνήθειες και τον τρόπο της ζωής του, για τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισής του. Μια άλλη είναι η επιδημιολογική-κοινωνική: πόσο επιβαρύνει το σύστημα υγείας, πόσο επηρεάζει τον τρόπο ζωής, την οικονομία, τις κοινωνικές επαφές και σχέσεις, την ψυχολογία του κόσμου. Και μια τρίτη είναι η πεισματικά αρνητική, που επιμένει να μιλάει και να γράφει για ‘δήθεν πανδημία’ και να ανακατώνει -- δια στόματος και γραφίδος αυτοκλήτων επαϊόντων κάθε ιδιότητος -- τους ιούς με τις αιρέσεις και τη νοσολογία με τη συνωμοσιολογία.
     Θα ήταν απώλεια χρόνου και ψυχικής ηρεμίας να προσπαθήσει κανείς να ανασκευάσει τα ποικίλα μυθεύματα που επιστρατεύουν οι εκ πεποιθήσεως αρνητές. Γνωρίζουμε ότι στις βιολογικές επιστήμες υπάρχει η αρχή της αβεβαιότητος και ότι «ἐκ μέρους γινώσκομεν», όσο κι αν το ‘μέρος’ αυτό μεγαλώνει και διευρύνεται με την αυξανόμενη γνώση, και μαγικές λύσεις δεν διαθέτουμε. Γι’ αυτό και οι οδηγίες και οι κανόνες αλλάζουν κάθε τόσο, καθώς διάφορες στρατηγικές αποδεικνύονται περισσότερο ή λιγότερο εσφαλμένες. Αυτό δεν αγγίζει τους ποικίλους ‘επαΐοντες’: δόγμα τους είναι το «οὔ με πείσεις κἄν μὲ πείσῃς». Οι αριθμοί δεν έχουν καμιά σημασία γι’ αυτούς.  Δεν εννοούν να καταλάβουν ότι μ’ εκείνο το ‘δήθεν’ προσβάλλουν και τραυματίζουν τους ασθενείς, τους συγγενείς που αγωνιούν γι’ αυτούς, τους ανθρώπους που τους φροντίζουν μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, τους νεκρούς και όσους τους πενθούν.  Έχουν άποψη για τα πάντα, έχουν έτοιμες τις δήθεν απαντήσεις τους σε όλα. Και συνεχίζουν να «ταράσσουν λόγοις» και να «ἀνασκευάζουν ψυχὰς» [Πραξ. 15:24], σπείροντας την αμφιβολία, καλλιεργώντας την σύγχυση και επιτείνοντας την ανησυχία του κόσμου. Τελικά ποιος επιβαρύνει περισσότερο την ψυχική υγεία;
     Είναι λοιπόν ο άνθρωπος μόνο βιολογία; θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Όχι βέβαια. Όμως Εκείνος που ήλθε στον κόσμο για να λύσει τα έργα του διαβόλου και να σώσει ψυχές, όχι μόνο δίδαξε, αλλά και θεράπευσε κάθε είδους ασθενείς, «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος» [Πραξ. 10:38]. Επίσης φρόντισε και για τη διατροφή όσων τον ακολουθούσαν στην έρημο, «μήποτε ἐκλυθῶσιν ἐν τῇ ὁδῷ» [Ματθ. 15:32], παρόλο που στον πειράζοντα διάβολο είπε ότι «οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» [Ματθ.4:4]. Αν εμείς περιοριζόμαστε σε δογματικές και ηθικές συμβουλές προς τους πάσχοντες και «μὴ δῶμεν αὐτοῖς τὰ ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τὸ ὄφελος;» [Ιακ. 2:16]. Χωρίς φυσικά να ξεχνούμε και το αντίστροφο. Οι ακραίες θέσεις δεν βοηθούν κανέναν.