"Κατάρας ἐγγύς"

 Στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου διαβάζουμε την παρακάτω διαπίστωση, βγαλμένη από πρακτική αγροτική εμπειρία: «Γῆ ἡ πιοῦσα τὸν ἐπ' αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετὸν καὶ τίκτουσα βοτάνην εὔθετον ἐκείνοις δι' οὓς καὶ γεωργεῖται, μεταλαμβάνει εὐλογίας ἀπὸ τοῦ Θεοῦ· ἐκφέρουσα δὲ ἀκάνθας καὶ τριβόλους, ἀδόκιμος καὶ κατάρας ἐγγύς, ἧς τὸ τέλος εἰς καῦσιν» [Εβρ. 6:7-8]. Πώς τη θυμήθηκα σήμερα; Βλέποντας και ακούγοντας τα πρόσφατα βάρβαρα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη (ξυλοδαρμούς πολιτών και αστυνομικών), τα αίσχη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (κατάληψη της πρυτανείας παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ) και άλλα παρόμοια που κοσμούν κάθε τόσο την επικαιρότητα, αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η πατρίδα, η ‘γῆ’ που τα διακόσια χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της γιορτάζουμε φέτος. Αν αυτοί είναι οι καρποί της (αγκάθια και τριβόλια) σε ανθρώπους, συμπεριφορές και νοοτροπίες, τότε σύμφωνα με τα παραπάνω είναι «ἀδόκιμος καὶ κατάρας ἐγγύς», άχρηστη εντελώς, και προορίζεται για κάψιμο. Δυστυχώς η καθημερινή εικόνα δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Εκεί που λέμε ότι κάτι πάει να γίνει, δίνουμε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το γάλα και πάει στράφι το όποιο προσωρινό επίτευγμα. Έχουμε ένα σωρό προβλήματα αντικειμενικά, ουσιαστικά, πραγματικά, από τα οποία κρίνεται η επιβίωσή μας ως χώρας και έθνους (αν ακόμη υπάρχει στο σκεπτικό μας αυτή η έννοια), και πολιτευόμαστε, άρχοντες, πνευματική ηγεσία και λαός (όχλος είναι πιο σωστή έκφραση), ακριβώς όπως και στην επανάσταση του ’21, που τον πρώτο ένδοξο χρόνο της τον εκφυλίσαμε σε εμφύλιο πόλεμο βγάζοντας τα μάτια μας μεταξύ μας. Τι ακριβώς να γιορτάσουμε λοιπόν; Τα χάλια μας; Ο εθνικός ποιητής αποφάνθηκε από τότε: «Σαν μισούνται αναμεσό τους δεν τους πρέπει λευτεριά». Διακόσια χρόνια μετά, κάνουμε κάθε τόσο ό,τι μπορούμε για να τον δικαιώνουμε. Καλή σκλαβιά, λοιπόν!