Παράδεισοι

 Κατά καιρούς έρχεται στη δημοσιότητα κάποια είδηση για τον πλούτο και τους πλούσιους, και μόλις χθες άκουγα πόσοι και ποιοι βγήκαν πλουσιότεροι το 2020 εν μέσω πανδημίας. Πέρα από το να υπογραμμίζουν τις αβυσσαλέες ανισότητες που υπάρχουν στα ανθρώπινα συστήματα, τι άλλο εξυπηρετούν τέτοια δημοσιεύματα;

     Διάβασα στη χθεσινή Guardian ότι τα Βρετανικά Νησιά της Παρθένου στην Καραϊβική βγάζουν πάνω από το μισό δημόσιο εισόδημά τους από τον οικονομικό τομέα. Τι σημαίνει αυτό, μας το εξηγεί παρακάτω η είδηση. Κάπου 400 χιλιάδες εξωχώριες (offshore) εταιρείες είναι δηλωμένες στον φορολογικό παράδεισο των νησιών αυτών. Θεωρούνται ‘μαύρα κουτιά’: είναι εντελώς ανώνυμα, οι ιδιοκτήτες τους δεν φαίνονται πουθενά, και δεν έχουν υποχρέωση να δημοσιεύουν ισολογισμούς ή να πληρώνουν φόρους. Τι άλλο να επιθυμήσουν όσοι δεν θέλουν αδιάκριτα βλέμματα και χέρια να σπιλώνουν τα κέρδη τους, που βέβαια συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με έντιμο μόχθο και ιδρώτα; Μπορεί οι εταιρείες αυτές να δραστηριοποιούνται και να κερδίζουν οπουδήποτε στον κόσμο (μόνο στο Λονδίνο κατέχουν ακίνητα αξίας δισεκατομμυρίων λιρών), αλλά κανείς δεν μπορεί να τις φορολογήσει στον τόπο ‘εργασίας’ τους, αφού έχει προβλέψει για όλα αυτά ο «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου», ο Μαμωνάς, και έχει θεσμοθετήσει την ύπαρξη τέτοιων ‘παραδείσων’ για την εξασφάλισή τους. Μέχρι τον τάφο, όπου περιμένει το ταμείο εξόδου και αποδίδεται και «τὸ ἔσχατον λεπτόν», χωρίς να μπορεί να κρυφτεί τίποτε.

     Γεννάται βέβαια το φυσικό και εύλογο ερώτημα, σε ανθρώπινο επίπεδο: γιατί η παγκόσμια κοινότητα επιτρέπει ή ανέχεται την ύπαρξη τέτοιων οικονομικών καταφυγίων, ενώ ξέρει πολύ καλά ότι θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματα της υδρογείου με μια μόνο φορολογική επίσκεψη εκεί; Η απάντηση αφήνεται στη φαντασία των αναγνωστών.