Μία νόσος, πολλά πρόσωπα

 Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο μια συνέντευξη διευθυντή πνευμονολόγου από την Πάτρα που τονίζει (ορθά) την καλή αντιμετώπιση που πρέπει να γίνει πριν φτάσει ο άρρωστος στη ΜΕΘ. Αυτά που λέει ο συνάδελφος είναι εν πολλοίς σωστά. Με κάποια όμως θα διαφωνήσω. Η νόσος Covid-19 έχει δείξει στην πράξη ότι είναι πολυπρόσωπη. Διαφορετικοί ασθενείς μπορεί να έχουν τελείως διαφορετική εμπειρία από πλευράς είδους και βαρύτητας συμπτωμάτων. Συνεπώς δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους σε ένα καλάθι. Πολλοί θα την περάσουν στο σπίτι με ήπια συμπτώματα και θα αναρρώσουν σχετικά σύντομα. Άλλοι θα χρειασθούν θεραπεία, επίσης στο σπίτι, και θα έχουν μια πιο παρατεταμένη πορεία. Ένας αριθμός, καλώς ή κακώς, θα φτάσει στα νοσοκομεία. Κι εκεί αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Όχι για όλους, και η έμφασή του στην ομαδική αξιολόγηση και καλή σφαιρική υποστηρικτική φροντίδα εκτός ΜΕΘ είναι ορθή. Κάποιοι από αυτούς όμως θα αναπτύξουν σοβαρή πνευμονική προσβολή και αναπνευστική ανεπάρκεια, που θα τους οδηγήσει και σε διασωλήνωση και σε μηχανικό αερισμό. Οπωσδήποτε ο μεγάλος αριθμός νοσηλευομένων ασθενών και η δυσανάλογη αριθμητική σχέση με το υπάρχον προσωπικό, που δεν επιτρέπει στο τελευταίο να ανταποκριθεί σωστά και εξατομικευμένα σε όλους, οδηγεί σε περισσότερες διασωληνώσεις ή σε πρώιμα εξιτήρια ανθρώπων που δεν είναι ακόμη έτοιμοι για το σπίτι. Όσο για το αν είναι ή δεν είναι θανατηφόρα η Covid-19, δεν χρειάζεται να σκοτώνει όλους τους αρρώστους: είναι δυνητικά θανατηφόρα, και δεν ξέρουμε ποιοι θα είναι τα θύματά της.  
     Οι εμπειρίες των συναδέλφων είναι οπωσδήποτε χρήσιμες, και όλοι μαθαίνουμε από αυτά που άλλοι κάνουν και αποδεικνύονται αποτελεσματικά στην πράξη. Το κυριότερο μάθημα όμως είναι ότι σίγουρα δεν τα ξέρουμε όλα, και η πραγματικότητα της νόσου εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει με τα απρόοπτά της.