Σουσουράδες

 Βροχερό πρωινό του Δεκέμβρη, καιρός μουντός, όχι μόνο μετεωρολογικά αλλά και ψυχολογικά. Ενώ πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα, η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι εκείνη της ανησυχίας, του φόβου, των ερωτημάτων για το μέλλον με δεδομένη την υγειονομική κρίση της πανδημίας. Οι αναγγελίες για τον επικείμενο εμβολιασμό δεν μειώνουν το άγχος. Καθισμένος στο σταθμευμένο αυτοκίνητο πίσω από το Δημαρχείο περιμένω τη σύζυγο που διεκπεραιώνει μια εκκρεμότητα. Τα αυτιά μου παρακολουθούν ραδιοφωνικά σχόλια και συνεντεύξεις από φίλους συναδέλφους που περιγράφουν την κατάσταση στα νοσοκομεία, τα μάτια μου όμως βλέπουν μέσα από τις πυκνές σταγόνες του παρμπρίζ κάτι άλλο.

     Δέκα μέτρα πιο μπροστά χοροπηδούν δυο μικρές χαριτωμένες δεσποινίδες. Όχι, δεν πρόκειται για κοριτσάκια, αλλά για τα μικρά αυτά πουλάκια με τον άσπρο και μαύρο λαιμό που λέγονται σεισοπυγίδες στην καθωσπρέπει γλώσσα και σουσουράδες επί το λαϊκότερον. Ονομασίες που, όπως και η αντίστοιχη αγγλική (wagtail) και η επίσημη λατινική (Μotacilla), προέρχονται από τη χαρακτηριστική πάνω-κάτω κίνηση της μακριάς ουράς τους. Μέσα στο ψιλόβροχο πηδούν από το πεζοδρόμιο στο οδόστρωμα, κάτι τσιμπολογούν, λίγο πίνουν από το βροχόνερο που τρέχει στην άκρη, παίζουν τις ουρές τους, κάνουν άλματα στα κολωνάκια του δρόμου, και πάλι πίσω. Αδιάφορες για τον καιρό, με πλήρη άγνοια κάθε είδους ασθένειας ή άλλου κινδύνου, προσπορίζονται τον επιούσιό τους με τον τρόπο που ξέρουν: ό,τι βρεθεί μπροστά τους, χωρίς να σπέρνουν, να θερίζουν ή να συνάγουν σε αποθήκες, όπως λέει το Ευαγγέλιο. «Και ο πατήρ ο ουράνιος τρέφει αυτάς» και όλα τα πετεινά του ουρανού. Εξασφαλίζουν τα προς το ζην, και έχουν δεδομένη την ποιότητα της ζωής τους, ακόμη και μέσα σε μια πολύβουη πόλη με όγκους τσιμέντου γύρω τους. Ας είναι καλά τα δέντρα του κοντινού πάρκου που, υποθέτω, τις φιλοξενούν για την ανάπαυσή τους.

     Η πρωινή θέα τους, τόσο ως οπτική απόλαυση όσο και ως αφορμή για σκέψη, μου φτιάχνει τη διάθεση για την ημέρα που ακολουθεί. Πόσο καλό μας κάνει να παρατηρούμε πότε-πότε την πλάση… Και να αναγόμαστε στον Πλάστη.