Διπλωματική δικαιοσύνη

 «Πολυχρονεμένε μας, σας παρακαλούμε μην κάνετε μονομερείς κινήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αν δεν σας πειράζει βέβαια, διότι θα μας στενοχωρήσει πολύ η Ελλάδα που θα ζητάει να σας επιβάλουμε κυρώσεις». Κάπως έτσι θα μπορούσε να διατυπωθεί σε διπλωματική φρασεολογία η απόφαση του χθεσινού συμβουλίου κορυφής (εντάξει, μη φαντάζεστε Έβερεστ ή Λευκό Όρος, ούτε καν τον Μύτικα: κάποιο ύψωμα στον Μέλανα Δρυμό ήταν) για την Τουρκία και τον ‘πασά’ της. Περιμέναμε τίποτε διαφορετικό, πιο αυστηρό, πιο σκληρό; Ας βάλουμε το τηλέφωνο σε αναμονή, διότι είναι κουραστικό να κρατούμε το ακουστικό για πολλή ώρα στο αυτί μας. Αν δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ακόμη, μόνοι μας είμαστε, κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στο ορατό μέλλον. Οι διάφοροι εταίροι μπορεί να τάζουν πολλά και να αφήνουν υπονοούμενα για βοήθειες και συμμαχίες και συμπράξεις, αλλά έχουν το μάτι τους στη ζυγαριά. Ποια μεριά της πλάστιγγας τους συμφέρει; Όσο για το λεγόμενο διεθνές δίκαιο, εντάξει, όλα σχετικά είναι, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις το πράγμα. Το δίλεξο του τίτλου είναι σχήμα οξύμωρο: η μία λέξη αναιρεί την άλλη.

     Παλιά ιστορία βέβαια οι λυκοφιλίες των κρατών. Πριν δυο αιώνες ο εθνικός ποιητής έγραφε στον ‘Ύμνον εις την ελευθερίαν’ [στρ. 10-11):
                 Μοναχή το δρόμο επήρες,
                Εξανάρθες μοναχή.
                Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
                εάν η χρεία τες κουρταλή.
                 Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
                αλλ’ ανάσασιν καμιά.
                Άλλος σου έταξε βοήθεια
                και σε γέλασε φρικτά.

     Άλλαξε τίποτε; Ας το θυμόμαστε αυτό όποτε επικαλούμαστε το διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Ευρωπαίοι δικάζουν κι εκεί, συμπατριώτες των ηγετών που σαράντα μέρες κοσκινίζουν γιατί δεν θέλουν να ζυμώσουν. Χωρίς εγγυήσεις Δικαιοσύνης (με κεφαλαίο Δ).