Συνωστισμός

Πολλά γράφτηκαν για τη δίκη της ‘Χρυσής Αυγής’, τη μεγαλύτερη της νεότερης ιστορίας, ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, που επιτέλους φτάνει στο τέρμα της μετά από πεντέμισι χρόνια. Πολλές οι εξηγήσεις και οι αιτίες για τη διάρκειά της. Και μόνο ο αριθμός των κατηγορουμένων, των δικηγόρων της μιας και της άλλης πλευράς, και ο όγκος των τεκμηρίων και των καταθέσεων θα ήταν αρκετός για να ‘ξεχειλώσει’ το μήκος της διαδικασίας. Αν προσθέσει κανείς και τις αναζητήσεις καταλλήλων αιθουσών, τα μέτρα ασφαλείας, τα ποικίλα νομικά τεχνάσματα, τις αναβολές, τις απεργίες των δικηγόρων, τις αλλαγές του ποινικού κώδικα, αλλά και πολιτικές παρεμβάσεις (ειδικά από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, που το 2014 ζητούσε έγκριση της Βουλής για την παραπομπή σε δίκη των χρυσαυγιτών βουλευτών), έχει ολοκληρωμένη τη συνταγή.
     Η καταδικαστική απόφαση επικροτήθηκε κατά κόρον από όλους και δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τη δική μας  σύμφωνη γνώμη, που έχει διατυπωθεί ήδη από την εποχή των συλλήψεων [ΕΔΩ]. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά, υπό το πρίσμα της άλλης επικαιρότητας, εκείνης της πανδημίας, στο συγκεντρωμένο πλήθος που διαδήλωσε έξω από το Εφετείο. Οι εικόνες θα έκαναν ασφαλώς τις τρίχες των επιδημιολόγων να ανορθωθούν, καθώς θα έβλεπαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνωστισμένους στην Αθήνα και αλλού, με αποστάσεις όχι μέτρων αλλά εκατοστών, ως επί το πλείστον χωρίς μάσκες, να φωνάζουν και να γεμίζουν τον αέρα με... αντιφασιστικά σταγονίδια. Θα ήταν βέβαια πρακτικά αδύνατο να ζητήσει κανείς τήρηση μέτρων υπό τέτοιες συνθήκες. Ωστόσο, με δεδομένες τις εικόνες αυτές, ίσως για τις επόμενες δύο εβδομάδες καθένας που θα ανιχνεύεται ‘θετικός’ στον ιό θα πρέπει να ερωτάται μεταξύ των άλλων και αν συμμετείχε στην διαδήλωση της 7ης Οκτωβρίου. Για στατιστικούς καθαρά λόγους.
     Ελπίζω και εύχομαι η καταδικασμένη εγκληματική οργάνωση να μην εκδικηθεί με έμμεσο τρόπο τους αντιπάλους της, όλους τους Έλληνες, με αυξημένο αριθμό κρουσμάτων.