Τρέχοντα

Πολλές αφορμές για σχολιασμό θα μπορούσε κανείς να πάρει από την τρέχουσα επικαιρότητα: παράπονο δεν έχουμε, και πολλά θα μπορούσε κανείς να πει για κάθε επιμέρους θέμα. Ωστόσο, πιάνει το μάτι μου μια είδηση της ώρας: ο πρόεδρος της Βραζιλίας Μπολσονάρο βρέθηκε θετικός στον ιό, που μέχρι τώρα έχει στοιχίσει τη ζωή σε 65.000 υπηκόους του. Χαιρέκακος δεν είμαι, αλλά αναρωτιέμαι αν θα συνεχίσει να χαρακτηρίζει τη νόσο Covid-19 ως γριπούλα. Βλέπετε, όσες ξυλιές κι αν πέσουν στο πετσί των άλλων δεν μετράνε το ίδιο με μια-δυο στη ράχη μας.

     Ερχόμαστε στα καθ’ ημάς. Πολύς αντιπολιτευτικός θόρυβος γίνεται τις μέρες αυτές (και αναμένεται να αυξηθεί) σχετικά με το νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των δημοσίων συγκεντρώσεων. Φυσικά προβάλλεται το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Το άλλο συνταγματικό δικαίωμα της περιουσίας (ιδιωτικής και δημόσιας) γιατί δεν αναφέρεται πουθενά; Ποιος επωμίζεται την ευθύνη για καμένα αυτοκίνητα και κάδους απορριμμάτων, σπασμένες βιτρίνες, ξηλωμένα μάρμαρα και άλλα συναφή που κοσμούν συχνά-πυκνά τις δημόσιες διαμαρτυρίες; Και ποιος σέβεται τις χιλιάδες ώρες που χάνουν χιλιάδες πολίτες σε δρόμους κλειστούς στην κίνηση από 100-200 ανθρώπους που θέλουν να ασκήσουν το δικαίωμά τους εις βάρος όλων των άλλων; Επιτέλους, ας καθήσει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

     Κι ένα ακόμη. Για επιλεκτική χρηματοδότηση μέσων ενημέρωσης για την καμπάνια ‘Μένουμε σπίτι’ από την κυβέρνηση διαμαρτύρεται, μεταξύ άλλων, και το ΚΚΕ και ζητάει οικονομικό έλεγχο. Ένα τέτοιο αίτημα από ένα κόμμα που αρνείται πεισματικά να δεχθεί τον έλεγχο που υφίσταται κάθε πολίτης και φορέας στη χώρα αυτή, είναι τουλάχιστον ανέκδοτο. Ποιος είπε ότι οι κομμουνιστές δεν έχουν χιούμορ; Έστω και μαύρο.

     Τέλος, τέτοια μέρα πέρυσι έκλεισε η διακυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Δεν θα αποτιμήσω εδώ το έργο της παρούσας κυβέρνησης. Απλώς θα αφήσω τη φαντασία μου να αναλογισθεί πώς θα είχαν περάσει οι τελευταίοι μήνες αν δεν είχαμε αλλάξει σελίδα τότε. Ευτυχώς που δεν το πάθαμε κι αυτό!