Υπερβολές

Προ ημερών έγινε, παρουσία του πρωθυπουργού, η έναρξη των εργασιών στον χώρο του Ελληνικού για τη μεγαλύτερη επένδυση της Μεσογείου (το γράφω όπως το άκουσα, δεν έχω ούτε προσωπική γνώση ούτε κάποιο συμφέρον). Αυτό αποτέλεσε πρώτη είδηση στα δελτία της ημέρας, δικαιολογημένα ίσως, μια και Ελληνικό ακούγαμε και επένδυση δεν βλέπαμε χρόνια τώρα. Η αμέσως επόμενη ‘είδηση’ αφορούσε τις αναλυτικές δηλώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με το θέμα: χωρίς εξαίρεση, απαξιωτικές μέχρι καταβαραθρώσεως, μίλησαν για ψέματα, για εξαπάτηση, για ό,τι άλλο θέλετε. Αφού δεν το κάνουμε εμείς το έργο, δεν αξίζει τον κόπο, «όμφακές εισι» κατά τη ρήση της αλεπούς του Αισώπου που δεν έφτανε τα σταφύλια και τα βάφτισε αγουρίδες.

     Είναι βέβαια γνωστό ότι η υπερβολή αποτελεί το προσφιλέστατο ρητορικό σχήμα των πολιτικών, σε όλες τις πλευρές του φάσματος, ιδιαίτερα από τον χώρο της εκάστοτε αντιπολίτευσης. Δεν έχει σημασία το ότι δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Οι δηλώσεις και οι αντιδράσεις, που αποτελούν πάντα ‘ειδήσεις’ πρώτης γραμμής, έχουν διαστάσεις αεροστάτου και σύσταση... σαπουνόφουσκας. Και μας γυρίζουν το στομάχι ανάποδα, ειδικά όταν προέρχονται από το κόμμα που πριν δυο χρόνια έκανε εγκαίνια σταθμού του μετρό στη Θεσσαλονίκη με... σκηνικά από χαρτόνι. Έχουμε κάποια μνήμη ακόμη, μεγαλόστομοι ηλίθιοι!