Γυρίζοντας χθες βράδυ στο σπίτι βρήκα στο τηλέφωνο τέσσερεις κλήσεις από τον ίδιο άγνωστο αριθμό, κάπου στο εξωτερικό. Αναζητώντας το πρόθεμα της χώρας στο Διαδίκτυο έφτασα στη Φινλανδία. Μόνο ένας μπορεί να ήταν από τον μακρινό Βορρά. Όταν βρήκα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο το μήνυμα του Juhani («Προσπάθησα να σου τηλεφωνήσω αλλά δεν σε βρήκα») το αίνιγμα έλαβε τη λύση του. Του ανταπέδωσα αμέσως την κλήση: η χαρά ήταν αμοιβαία και αυθόρμητη. Το ‘γιατί’ δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αν πω ότι με τον Juhani είχαμε γνωριστεί πριν σαράντα χρόνια και από τότε είχαμε μιλήσει μόνο μια ακόμη φορά στο τηλέφωνο, ξεχνώ πόσο παλιά.
Τη μακρινή εκείνη εποχή (υπήρχε ακόμη το Σιδηρούν Παραπέτασμα) η γνωριμία μας είχε γίνει στη Βαρσοβία, στην προ ‘Αλληλεγγύης’ εποχή. Τελειόφοιτοι και οι δυο της Ιατρικής, βρεθήκαμε χάρη στις φοιτητικές ανταλλαγές να συγκατοικούμε στην εστία της Ulica Karolkowa 84 και περάσαμε έναν φθινοπωρινό Ιούλιο μήνα κάνοντας πολιτισμικό τουρισμό στη χώρα εκείνη (από ιατρική δεν αποκομίσαμε πολλά πράγματα -- αρκεί να σημειώσω ότι ένας Πολωνός ακτινολόγος προσπάθησε ανεπιτυχώς να με κατηχήσει στη σοβιετική εκδοχή για τον ελληνικό εμφύλιο). Επισκεφθήκαμε τα ανάκτορα Wilanow και Lazienki, το σπίτι του Σοπέν στη Zelazowa Wola, την Κρακοβία, το διαβόητο στρατόπεδο του Άουσβιτς και τα μοναδικά αλατωρυχεία της Wielicka, και παρακολουθήσαμε έξι θαυμάσιες όπερες (για την ιστορία, Tosca, Carmen, Cavalleria Rusticana, Pagliacci, και τις πολωνικές Halka και Straszny Dwor [στοιχειωμένο σπίτι]) με κόστος κάπου ένα δολάριο (όλες μαζί).
Τίποτε από αυτά δεν θυμηθήκαμε στο τηλέφωνο, αλλά μνημονεύσαμε τον ‘Ali Baba‘, την καφετέρια όπου συχνά παίρναμε πρωινό. Η αλληλογραφία μας (ανελλιπώς κάθε Χριστούγεννα) συνεχίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια, κι έτσι ήξερα για τη γυναίκα, τα τρία παιδιά του (ο ένας γιος του έκανε Ορθόδοξο γάμο) και τα τέσσερα εγγόνια του. Για λίγα λεπτά σβήσαμε σαράντα χρόνια από την ηλικία μας και ξαναγίναμε φοιτητές. Και ευχηθήκαμε να ξανανταμώσουμε κάποια στιγμή, κάπου στον κόσμο, όσο ακόμη μπορούμε να ταξιδεύουμε. Μια ιδιαίτερη πινελιά στο όμορφο σκηνικό της Χριστουγεννιάτικης περιόδου.
Τη μακρινή εκείνη εποχή (υπήρχε ακόμη το Σιδηρούν Παραπέτασμα) η γνωριμία μας είχε γίνει στη Βαρσοβία, στην προ ‘Αλληλεγγύης’ εποχή. Τελειόφοιτοι και οι δυο της Ιατρικής, βρεθήκαμε χάρη στις φοιτητικές ανταλλαγές να συγκατοικούμε στην εστία της Ulica Karolkowa 84 και περάσαμε έναν φθινοπωρινό Ιούλιο μήνα κάνοντας πολιτισμικό τουρισμό στη χώρα εκείνη (από ιατρική δεν αποκομίσαμε πολλά πράγματα -- αρκεί να σημειώσω ότι ένας Πολωνός ακτινολόγος προσπάθησε ανεπιτυχώς να με κατηχήσει στη σοβιετική εκδοχή για τον ελληνικό εμφύλιο). Επισκεφθήκαμε τα ανάκτορα Wilanow και Lazienki, το σπίτι του Σοπέν στη Zelazowa Wola, την Κρακοβία, το διαβόητο στρατόπεδο του Άουσβιτς και τα μοναδικά αλατωρυχεία της Wielicka, και παρακολουθήσαμε έξι θαυμάσιες όπερες (για την ιστορία, Tosca, Carmen, Cavalleria Rusticana, Pagliacci, και τις πολωνικές Halka και Straszny Dwor [στοιχειωμένο σπίτι]) με κόστος κάπου ένα δολάριο (όλες μαζί).
Τίποτε από αυτά δεν θυμηθήκαμε στο τηλέφωνο, αλλά μνημονεύσαμε τον ‘Ali Baba‘, την καφετέρια όπου συχνά παίρναμε πρωινό. Η αλληλογραφία μας (ανελλιπώς κάθε Χριστούγεννα) συνεχίσθηκε όλα αυτά τα χρόνια, κι έτσι ήξερα για τη γυναίκα, τα τρία παιδιά του (ο ένας γιος του έκανε Ορθόδοξο γάμο) και τα τέσσερα εγγόνια του. Για λίγα λεπτά σβήσαμε σαράντα χρόνια από την ηλικία μας και ξαναγίναμε φοιτητές. Και ευχηθήκαμε να ξανανταμώσουμε κάποια στιγμή, κάπου στον κόσμο, όσο ακόμη μπορούμε να ταξιδεύουμε. Μια ιδιαίτερη πινελιά στο όμορφο σκηνικό της Χριστουγεννιάτικης περιόδου.
Όμορφα.
ΑπάντησηΔιαγραφή