Τριάντα χρόνια χωρίς Τείχος

Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο έναν δημοσιογράφο με πολλά χρόνια υπηρεσίας στο Βερολίνο να μιλάει για την Ανατολική πλευρά, τότε που ακόμη ορθωνόταν το Τείχος ανάμεσα στα δυο μέρη της πόλης, που έπεσε οριστικά και αμετάκλητα πριν 30 χρόνια. Από τι έπασχαν οι Ανατολικογερμανοί; ρωτάει, και απαντά ο ίδιος: Είχαν την αίσθηση ότι συνεχώς τους παρακολουθούσαν, στερούνταν όλες τις βασικές ελευθερίες (των οποίων κάνουμε κατάχρηση στη σύγχρονη Ελλάδα), δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν εκτός χώρας παρά μόνο μετά τη συνταξιοδότησή τους (!), και περνούσαν τις μέρες τους σε ατέλειωτες ουρές για να αγοράσουν βασικά καθημερινά είδη (που όταν έφτανε επιτέλους η σειρά τους μπορεί να είχαν πλέον εκλείψει). Τους έδινε σπίτια το κράτος, αλλά μπορεί να περίμενες 8-9 χρόνια για να έρθει η δική σου σειρά (και μπορεί να σε έστελναν σε οποιοδήποτε μέρος να κατοικήσεις, δεν είχες επιλογή), και ανάλογη ήταν η αναμονή για να αποκτήσεις ένα αυτοκίνητο Trabant (εκείνα τα τρίτροχα με αμάξωμα από πεπιεσμένο χαρτόνι, θέμα πολλών ανεκδότων της εποχής).
     Όλα αυτά αποτελούν ένα παρελθόν σχεδόν μυθικό για όσους δεν το γνώρισαν (ήδη μια ολόκληρη γενιά Γερμανών έχει ζήσει χωρίς το Τείχος). Δυστυχώς όμως υπάρχουν και σήμερα νοσταλγοί του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’ της άλλης πλευράς που επιχειρούν μια αναβίωση των σκοτεινών εκείνων ημερών, και μάλιστα χρησιμοποιούν μεθόδους και τακτικές που θα τους έκλειναν αμέσως στη φυλακή αν τις εφάρμοζαν στην ανατολική πλευρά του Τείχους. Εκτός κι αν ανήκαν στο κόμμα, τα μέλη του οποίου ζούσαν σε χωριστή συνοικία με δικό της σούπερ μάρκετ γεμάτο με δυτικά αγαθά και χωρίς ουρές. Διότι, όπως και στη ‘Φάρμα των ζώων’ του Orwell, στον ανατολικό ‘παράδεισο’ όλοι ήταν ίσοι, αλλά κάποιοι ήταν πιο ίσοι από τους υπόλοιπους.

    Υ.Γ. Δείτε και παλαιότερη ανάρτηση ΕΔΩ.