Μυωπία

Παίρνοντας πρωινό με φίλο στη Λάρισα, στον επίλογο των ετησίων διδακτικών υποχρεώσεων, σχολιάζουμε ποικίλα θέματα και θυμόμαστε παλιές μέρες. «Το πρώτο μου αυτοκίνητο (Όπελ Καντέτ, για την ιστορία) ήταν συναρμολογημένο στην Ελλάδα», του λέω. «Το ίδιο και τα Νισσάν της εποχής εκείνης», απαντά. Λίγο μετά τα αντίστοιχα εργοστάσια μετακόμισαν στην άλλη όχθη του Αιγαίου. Ακούω σε ραδιοφωνική εκπομπή για το αυτοκίνητο για εργοστάσια ασιατικών εταιριών εγκατεστημένα στη Σλοβακία, ενώ προ καιρού είχε ανακοινωθεί ότι η Φολκσβάγκεν μελετάει να κάνει καινούργιο εργοστάσιο στην Τουρκία, αξίας 1,3 δις ευρώ, στο οποίο επί του παρόντος αντιδρούν τα εργατικά συνδικάτα της βιομηχανίας αυτής λόγω της εμπλοκής της γείτονος στον πόλεμο της Συρίας. Γιατί δεν ακούμε ανάλογες ειδήσεις για τέτοιες εγκαταστάσεις στην Ελλάδα; Απλούστατα, διότι έχουμε κάνει επί τόσες δεκαετίες ό,τι μπορούσαμε (και εν πολλοίς συνεχίζουμε να κάνουμε) για να απωθούμε τους μεγάλους επενδυτές. Αν ο βιομήχανος ξέρει ότι θα έχει να αντιμετωπίσει κάθε τόσο απρόβλεπτες (κομματικά υποκινούμενες) εργασιακές αντιδράσεις που θα σταματούν την παραγωγή ή θα καθυστερούν την παράδοση του προϊόντος (π.χ. απεργίες της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας), δεν μπορεί να διατηρεί επί μακρόν την πεποίθηση ότι θα είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς την αγορά. Οι ανταγωνιστές του από άλλες χώρες θα τον προσπερνούν στη στροφή με κάθε ευκαιρία. Ακόμη κι αν σήμερα αλλάξουμε μυαλά στον τομέα αυτό και δούμε το μακροπρόθεσμο συμφέρον μας (και όχι το μυωπικό κομματικό όφελος), θα χρειασθούν πολλά χρόνια για να γίνουμε αξιόπιστοι εταίροι. Για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίζουμε να είμαστε κοντόφθαλμοι;