Φωτεινή

Άκουσα σήμερα δυο φορές την ίδια κουβέντα, με διαφορά μισής ώρας: «Χάσαμε τη γιατρό μας». Δυο γυναίκες, από διαφορετικές πόλεις της Μακεδονίας, μου εξέφρασαν τα ίδια συναισθήματα ευγνωμοσύνης, εκτίμησης και αγάπης για τη Φωτεινή, που έφυγε από τον ορατό κόσμο πριν μια εβδομάδα. Συμφοιτήτριά μου, σε άλλη ειδικότητα, με την οποία περιστασιακά συνεργαζόμασταν. Εδώ και χρόνια αντιμετώπιζε την κακοήθη νόσο με μοναδική καρτερία και αποδοχή του θελήματος του Θεού, εργαζόμενη μέχρι το τέλος όσο της επέτρεπαν οι δυνάμεις της και οι απαιτήσεις της θεραπείας. Πληροφορήθηκα εκ των υστέρων την εκδημία της. Όπως και τόσοι από τους αρρώστους μας, «δια παθημάτων ετελειώθη». Και ακούγοντας τα λόγια των πρώην ασθενών της, αναλογίσθηκα, όχι για πρώτη φορά: Τι μπορούμε ως γιατροί να αφήσουμε πίσω μας παρά μόνο την αγαθή ανάμνηση κάποιων ανθρώπων ότι βρεθήκαμε δίπλα τους όταν μας χρειάσθηκαν; Η ίαση – απαλλαγή από τη νόσο – δεν είναι δικό μας κατόρθωμα. Η ‘θεραπεία’ όμως, με την αρχαία της έννοια ως υπηρεσία/διακονία, η ανακούφιση και η συμπαράσταση στον πάσχοντα είναι καθήκον και υποχρέωση και δυνατότητά μας. Η Φωτεινή άφησε αυτό το καλό όνομα στα χείλη, στη σκέψη και την καρδιά των ασθενών της. Καλόν Παράδεισο να έχει!