Έβερεστ

Κι άλλη φορά μας έχει δοθεί αφορμή να γράψουμε για το τραγικό τέλος ανθρώπων που επεχείρησαν να ανεβούν στις ψηλότερες κορφές του κόσμου υπό συνθήκες αντίξοες και έχασαν τη ζωή τους σε ένα εγχείρημα που, πέρα από προσωπική φιλοδοξία, δεν εξυπηρετεί κανένα άλλο σκοπό. Φέτος τα πράγματα έφθασαν στο αποκορύφωμά τους, καθώς έχουν σημειωθεί ήδη ένδεκα θάνατοι ορειβατών που ανέβηκαν στο Έβερεστ, οι περισσότεροι στην κατάβαση από τη ‘στέγη του κόσμου’. Οι ορειβάτες αποδίδουν τους θανάτους σε κακές καιρικές συνθήκες, απειρία κάποιων ορειβατών, και στην έκδοση υπερβολικά μεγάλου αριθμού αδειών ανάβασης από την κυβέρνηση του Νεπάλ (381 δόθηκαν φέτος), με αποτέλεσμα να σημειώνονται... ουρές για να φτάσουν στην τελική κορυφή, όπως δείχνουν σχετικές φωτογραφίες (σε μια συγκεκριμένη ημέρα ανέβηκαν στην κορυφή κάπου διακόσια άτομα, για δυο λεπτά εφήμερης δόξας και μερικές selfies). Εγώ ας θέσω ένα απλό και θεμελιώδες ερώτημα: καταρχήν τι δουλειά είχαν εκεί πάνω όλοι αυτοί; Αν κάποτε λέγαμε ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά, ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας.