Προκηρύξεις

Σε χθεσινή ψηφιακή αναζήτηση συναντώ έναν τίτλο: προκήρυξη 902 θέσεων γιατρών ΕΣΥ. Περισσότερο από περιέργεια παρά από άμεσο προσωπικό ενδιαφέρον και ανάγκη αναζητώ λεπτομέρειες, για να δω τι υπάρχει διαθέσιμο στην ειδικότητά μου. Και φθάνω σε χρήσιμες διαπιστώσεις.
     Πρώτα-πρώτα, πηγαίνοντας στην αντίστοιχη ιστοσελίδα του υπουργείου υγείας βλέπω ότι οι προκηρύξεις δεν είναι όλες νέες: για κάποιες οι προθεσμίες έχουν ήδη περάσει. Συνεπώς η εξαγγελία, όπως αναγράφεται, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Έπειτα, οι υπάρχουσες θέσεις εμφανίζονται μόνο κατά νοσοκομείο (π.χ. ΑΧΕΠΑ, Καρπενησίου, Αμφίσσης κτλ.) και όχι κατά ειδικότητα. Άρα ένας ενδιαφερόμενος πρέπει να ανοίξει χωριστά τις 41 επιμέρους προκηρύξεις για να βρει αν υπάρχει κάπου θέση στην ειδικότητα που τον αφορά. Όχι ιδιαίτερα φιλικό προς τον χρήστη το σύστημα. Τέλος, και κυριότερο, κάθε προκήρυξη γίνεται με βάση διαφορετικά «έχοντας υπόψη…», που κυμαίνονται (δειγματοληπτικά) από 10 (Νοσ. Παίδων Αγία Σοφία) μέχρι τον αριθμό-ρεκόρ 43 (Νοσ. Χαλκιδικής). Που σημαίνει ότι διαβάζοντας την προκήρυξη μέχρι να δεις τι είδους θέση είναι πρέπει να περάσεις από τα «σαράντα τελώνια» των ‘υπόψη’ με τις εκατοντάδες αριθμών και άλλων συνθηματικών (δυόμιση σελίδες). Η όποια όρεξη για δουλειά σου έχει κοπεί με το μαχαίρι. Πριν ακόμη αρχίσεις.
      Περνάμε στην ουσία. Ας υποθέσουμε ότι αποφασίζεις να προχωρήσεις και πηγαίνεις στα απαιτούμενα δικαιολογητικά. Δεκατρία τον αριθμό (κάποιοι αριθμοί αναφέρονται σε περισσότερα από ένα χαρτιά, που το καθένα έχει τις δικές του προϋποθέσεις). Πρακτικά θα πρέπει να αναστείλεις κάθε άλλη δραστηριότητα για μερικές μέρες (βάλε 1-2 εβδομάδες για σιγουριά) για να ασχοληθείς με τη χαρτούρα. Και όλα αυτά γιατί; Για μια εισαγωγική θέση σε βαθμό επιμελητή Β΄ (ανεξάρτητα από το αν η κενή θέση είναι εκείνη του διευθυντή), για την οποία θέση η προκήρυξη δεν παρέχει απολύτως καμία άλλη πληροφορία (είδος εργασίας, συγκεκριμένα καθήκοντα, αριθμός εφημεριών κτλ.).
     Για σύγκριση, αξίζει να δούμε κάποια στοιχεία από ένα άλλο Εθνικό Σύστημα Υγείας, το βρετανικό NHS, που υποτίθεται ότι αποτελεί μοντέλο οργάνωσης (παρά τις όποιες ελλείψεις του). Μια ματιά σε τρέχουσα προκήρυξη στην ειδικότητά μου δείχνει τα εξής. Ότι το νοσοκομείο θέλει να προσλάβει έναν πέμπτο πνευμονολόγο για να επεκτείνει τις υπηρεσίες του σε τομείς όπως διάμεσα νοσήματα, φυματίωση, λοιμώξεις, καρκίνος και επεμβατική βρογχοσκόπηση. Ότι το αντίστοιχο τμήμα διαθέτει εξειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό, εξωτερικά ιατρεία και 32 κλίνες νοσηλείας. Ότι έχει διασύνδεση με δυο πανεπιστημιακά νοσοκομεία και εκπαιδεύει ειδικευομένους. Ότι ο διοριζόμενος θα έχει γενικά παθολογικά καθήκοντα και θα εφημερεύει για τη γενική παθολογία κάθε 15 ημέρες. Ότι επιδοτεί οικονομικά τη μετακόμιση στην περιοχή για τον νέο γιατρό που θα προσλάβει. Και επιπλέον δίνει τη μισθολογική κλίμακα στην οποία θα ενταχθεί ο γιατρός, ανάλογα με τα χρόνια της προϋπηρεσίας του. Με άλλα λόγια, η προκήρυξη λέει όσα θέλει καταρχήν να ξέρει ένας υποψήφιος για να αποφασίσει αν τον ενδιαφέρει ή όχι η θέση, επιδιώκοντας να προσελκύσει ανθρώπους με τα ανάλογα προσόντα (εδώ δεν υπάρχουν «έχοντας υπόψη»). Εφόσον κάποιος καταλήξει στην επιλογή του, μπορεί να βρει τα δικαιολογητικά και τις λοιπές προϋποθέσεις σε ανάλογες σελίδες.
     Μετά από τα παραπάνω μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: ποια από τις δυο προκηρύξεις παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον; Κι αν θέλει να πάει λίγο παραπέρα, γιατί άραγε τόσοι Έλληνες γιατροί προτιμούν το εξωτερικό για τη σταδιοδρομία τους;