Το γόνατο και το κάγκελο

Πριν μερικά χρόνια μετακόμισα το ιατρείο σε καινούργια διεύθυνση. Στη νέα οικοδομή η είσοδος είχε ένα σκαλοπάτι συνηθισμένου ύψους (ενώ στην προηγούμενη ήταν ακριβώς στο επίπεδο του πεζοδρομίου). Με τη σκέψη ότι αυτό ίσως να δημιουργούσε προβλήματα σε ασθενείς ηλικιωμένους με προβλήματα αναπνοής ή κινητικές αδυναμίες ζήτησα να τοποθετηθεί στον τοίχο της εισόδου ένα μικρό κάγκελο -- κάπου μισό μέτρο σε μήκος -- ως πρακτικό βοήθημα για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
     Ο καιρός περνάει, οι συνθήκες και οι περιστάσεις αλλάζουν, βρίσκεται κανείς μπροστά σε απρόοπτα, κι αυτό δεν αφορά μόνο τους ασθενείς αλλά και τους γιατρούς. Μια αρθροσκόπηση προ διμήνου περιόρισε επώδυνα την κινητικότητα στο γόνατό μου. Φθάνοντας στο ιατρείο την πρώτη εργάσιμη μέρα μετά την επέμβαση διαπίστωσα αυτοπροσώπως και με ικανοποίηση πόσο χρήσιμο ήταν τελικά εκείνο το κάγκελο. Μικρή η παρέμβαση, ελάχιστο το κόστος της, σημαντικό το αποτέλεσμα. 
     Το επεισόδιο αυτό δείχνει με ανάγλυφο τρόπο πόσο περιφρονούμε και αγνοούμε κάποια πράγματα όσο δεν μας χρειάζονται. Όπως τα πεζοδρόμια που τα φράζουμε απερίσκεπτα με κάθε είδους εμπόδια, όπως τις ράμπες για αμαξίδια σε διαβάσεις πεζών, μπροστά στις οποίες παρκάρουμε ασυλλόγιστα. Είναι άραγε ανάγκη να δοκιμάσουμε οι ίδιοι την ανημπορία για να σκεφτούμε λίγο ευρύτερα;
     Δυστυχώς δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Πριν μερικές εβδομάδες διαπίστωσα με δυσάρεστη έκπληξη την απουσία του κάγκελου: κάποιος το είχε ξεβιδώσει από τον τοίχο και το είχε αφαιρέσει ολόκληρο. Μέταλλο ήταν, και προφανώς ακολούθησε την τύχη ποικίλων άλλων μεταλλικών αντικειμένων που γίνονται εμπορεύσιμο είδος στα χέρια των ‘ειδικών’, που βέβαια δεν ενδιαφέρονται ούτε για την προέλευσή τους ούτε για τις συνέπειες της απουσίας τους. 
     Το ευτύχημα είναι ότι όσο να προλάβω να στενοχωρηθώ για την κλοπή το γόνατο αποκαταστάθηκε σχεδόν πλήρως. Τώρα απομένει να αποκατασταθεί και το κάγκελο.