Εκλογικά

Πρόσφατα η Εκκλησία της Ελλάδος εξέλεξε νέους μητροπολίτες για κενές θέσεις. Με την αφορμή αυτή γράφτηκαν και ειπώθηκαν και πάλι διάφορα σχόλια για κανονικές μεθοδεύσεις, για ευνοουμένους, για «δικούς μας» και «άλλους», όπως γίνεται με κάθε δημόσιο πρόσωπο (έχει γίνει άλλωστε μόδα το άθλημα του κουτσομπολιού, και ο εκκλησιαστικός χώρος δυστυχώς δεν έχει ανοσία απέναντι στην επιδημία αυτή). Δεν γνωρίζω ούτε τα πρόσωπα που εξελέγησαν (εύχομαι όλοι να αναδειχθούν άξιοι της αρχιερωσύνης) ούτε δίνω σημασία στα σχόλια. Ωστόσο κάθε φορά που ανακύπτει ανάλογο θέμα φέρνω στο νου μου την εκλογή του Αποστόλου Ματθία.
     Όπως μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, λίγες μέρες μετά την Ανάληψη του Κυρίου συγκεντρώνονται οι Απόστολοι και όσοι άλλοι αποτελούσαν τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών (κάπου 120 πρόσωπα) για να εκλέξουν τον διάδοχο του Ιούδα. Η όλη διαδικασία είναι ανθρώπινη και θεϊκή. Ο Απόστολος Πέτρος καλεί τους συναγμένους να προτείνουν πρόσωπα που έζησαν από κοντά τον Κύριο σε όλες τις στιγμές της επί γης ζωής του, ώστε να μπορούν να δώσουν μαρτυρία από πρώτο χέρι για όσα θα διδάξουν στη συνέχεια γι’ Αυτόν. Προτείνονται από το πλήθος δύο άνδρες. Ακολουθεί προσευχή για την ανάδειξη του νέου Αποστόλου. Και στη συνέχεια; Γίνεται κλήρωση. Όχι ψηφοφορία. Έχει διαφορά το πράγμα. Η ψηφοφορία έχει να κάνει με επιμέρους ανθρώπους, καθένας από τους οποίους μπορεί να επηρεάζεται, συνειδητά ή ασυνείδητα, από ποικίλους παράγοντες, και δυστυχώς υπόκειται σε όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες (αυτό είναι ένα βασικό μειονέκτημα της δημοκρατίας εν γένει). Η κλήρωση δεν είναι τυχερό παιχνίδι, αλλά δίνει τον τελευταίο λόγο στον Θεό: οι άνθρωποι πρόβαλαν τους υποψηφίους, αλλά ο Θεός αναδεικνύει (όπως άλλωστε το ζητούν και στην προσευχή) τον εκλεκτό Του, ο οποίος «συγκαταψηφίζεται μετά των ένδεκα».
     Τελικά η αποδοχή του θελήματος του Θεού είναι κι εδώ, όπως και σε κάθε ενέργεια της ζωής μας, θέμα πίστεως. Την οποία έχουμε τόση ανάγκη πάντοτε και όλοι μας, κληρικοί και λαϊκοί. «Πρόσθες ημίν».