Κατορθώματα

Κάθε τόσο διαβάζουμε για ακραία αθλητικά κατορθώματα σε διάφορους τομείς. Το τελευταίο που πήρε το μάτι μου είναι αυτό της Susannah Gill, μιας Αγγλίδας που έκανε χρόνο ρεκόρ στην Παγκόσμια Μαραθώνια Πρόκληση (World Marathon Challenge). Δεν ξέρετε τι είναι; Οι συμμετέχοντες (φέτος έτρεξαν 41 άτομα) τρέχουν έναν μαραθώνιο κάθε μέρα επί επτά ημέρες, σε επτά διαφορετικές ηπείρους (η φετεινή σειρά: Ανταρκτική, Κέιπ Τάουν, Περθ Αυστραλίας, Ντουμπάι, Μαδρίτη, Σαντιάγο Χιλής και Μαϊάμι), σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος που κυμαίνονται από -35 μέχρι +35 βαθμούς, ταξιδεύοντας από τόπο σε τόπο με πτήση τσάρτερ, και βέβαια με πολύ λίγο ύπνο στο διάστημα αυτό. Το κόστος συμμετοχής, που καλύπτει τις πτήσεις (συνολικά πάνω από 55 χιλιάδες μίλια), τη διαμονή, διατροφή (κάθε μέρα θέλει κάπου 5000 θερμίδες) και όλα τα λοιπά έξοδα της διοργάνωσης, είναι 36.000 ευρώ κατά κεφαλήν. Κάντε το λογαριασμό: κάπου ενάμισυ εκατομμύριο ευρώ για τους 41, χωρίς να υπολογίσουμε το βοηθητικό προσωπικό, δημοσιογράφους κτλ. Πόσους πεινασμένους θα μπορούσαν να θρέψουν τα χρήματα αυτά; Πόσους αρρώστους να περιθάλψουν; Δεκτές και άλλες προτάσεις.
     Δεν καταλαβαίνω τη σκοπιμότητα των επιδιώξεων αυτών, πέρα από την εφήμερη δόξα μιας καταχώρισης στο βιβλίο ρεκόρ Guinness, αλλά χωρίς να είμαι αντιαθλητικός, θυμάμαι πάντα τον Ισοκράτη που συμβούλευε τον Δημόνικο να «ασκεί των περί το σώμα γυμνασίων μη τα προς την ρώμην αλλά τα προς την υγείαν». Πώς θα το πετύχαινε αυτό; Η συμβουλή του απηχεί την αίσθηση του μέτρου που χαρακτήριζε τους προγόνους μας: «τούτου δ’αν τύχοις εί λήγεις των πόνων έτι πονείν δυνάμενος». Με άλλα λόγια, σκοπός της άθλησης δεν είναι να φτάσεις στην εξάντληση: να σταματάς να καταπονείσαι ενώ ακόμη αντέχεις κι άλλο. Μάλλον δεν ήταν οπαδός των ρεκόρ ο φιλόσοφος.