Οδηγώντας

Η υπόθεση ‘δίπλωμα οδήγησης’ στην Ελλάδα ήταν πάντα ένα είδος πικρό ανέκδοτο. Κυκλοφορούν ποικίλες ιστορίες για το πώς δίνονται τα διπλώματα, για σχέσεις στοργής μεταξύ εκπαιδευτών και εξεταστών που εξασφαλίζουν επιπλέον δουλειά στους δεύτερους και ‘μαύρο’ χαρτζιλίκι στους πρώτους, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση διπλωμάτων αμφίβολης αξίας για άμαθους οδηγούς. Οι όποιες προσπάθειες εξυγίανσης του συστήματος δεν φαίνεται να έχουν καρποφορήσει, συνεργούντος βέβαια και του κράτους που σε μια χειρονομία καλής θέλησης έχει απλήρωτους εδώ και καιρό τους εξεταστές, οι οποίοι απεργούν κατά το ειωθός. Με αφορμή την τρέχουσα αυτή εκκρεμότητα εφευρίσκονται άλλοι τρόποι εξυπηρέτησης των υποψηφίων, που όπως λέει σχετικό δημοσίευμα στα ΝΕΑ, ανέρχονται σε 70.000: διοχετεύονται για εξετάσεις σε περιοχές της Ελλάδος όπου δεν απεργούν οι εξεταστές, όπως στη Μύκονο, στη Λιβαδειά, στη Σύρο, στην Πάρο και στη Μήλο. Η είδηση μας λέει ακόμη ότι «σε κοσμοπολίτικο νησί του Αιγαίου ο υπάλληλος πατέρας υποδέχεται για εξετάσεις τους υποψήφιους οδηγούς από διάφορα σημεία της Ελλάδας, τους οποίους στέλνει ο γιος του που διατηρεί σχολή οδηγών!» Ελλάδα είναι εδώ, ο παράδρομος είναι πάντα πιο εύκολος από τον κεντρικό δρόμο για να φτάσεις οπουδήποτε. Αν λοιπόν με τον πλάγιο αυτό τρόπο αποκτά κανείς το δίπλωμα, πώς θα συμπεριφέρεται στη συνέχεια ως οδηγός; Μέχρι πότε άραγε θα πολιτευόμαστε ως βαλκάνιοι;