Κεραμίδια

Αναμένοντας την αποψινή καθοριστική ψηφοφορία στη Βουλή για τη 'συμφωνία', ας ασχοληθούμε με κάτι πιο πεζό. Διαβάζω λοιπόν στην Καθημερινή ότι ένας δισεκατομμυριούχος πλήρωσε το ευτελές ποσό των 238 εκατομμυρίων δολαρίων για ένα τετραώροφο ‘ρετιρέ’ 2300 τετραγωνικών μέτρων στο Μανχάταν (καταλαμβάνει τον 50ό έως 53ο όροφο ενός νεόδμητου ουρανοξύστη) που διαθέτει, εκτός των άλλων, «το δικό του γυμναστήριο, juice bar, βιβλιοθήκη και κλειστό γήπεδο μπάσκετ». Η είδηση μας λέει ακόμη ότι ο εν λόγω εισοδηματίας διαθέτει πολλά πανάκριβα ακίνητα σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, και πρόσφατα αγόρασε και μια κατοικία 122 εκατομμυρίων δολαρίων στο Λονδίνο. Αφελής ερώτηση: πόσες μέρες το χρόνο περνάει σε καθένα από τα σπίτια του; Προλαβαίνει να παίζει και μπάσκετ; Ακόμη πιο αφελής ερώτηση: πληρώνει και ΕΝΦΙΑ για τόσα ακίνητα; Και τι τεκμήριο έχουν αυτά; Κι άλλη μία, χωρίς ίχνος αφέλειας ή ειρωνείας: είναι πιο ευτυχισμένος τώρα απ’ όσο ήταν πριν αποκτήσει ένα ακόμη ‘σπιτάκι’ για να γέρνει το κεφάλι του;
     Στην αντίστοιχη είδηση της Guardian διαβάζω ότι η Νέα Υόρκη έχει πάνω από 78.000 άστεγους, και ότι χτίζονται πολλά ακίνητα για πλούσιους, αλλά πολύ λίγα για ανθρώπους χαμηλών εισοδημάτων. Και μου έρχεται στο νου αυτό που γράφει το Ψαλτήρι (Ψ. 48:11-12): «ἐπὶ τὸ αὐτὸ ἄφρων καὶ ἄνους ἀπολοῦνται καὶ καταλείψουσιν ἀλλοτρίοις τὸν πλοῦτον αὐτῶν, καὶ οἱ τάφοι αὐτῶν οἰκίαι αὐτῶν εἰς τὸν αἰῶνα». Μέχρι εκεί θα είναι όλα, τα πολλά ή τα λίγα κτήματα και χρήματα.