Ντουβάρια

Δεν έχω κάτι με τους Αμερικανούς, όπως δεν έχω και με τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Σκοπιανούς, ούτε και με τους Έλληνες (τουλάχιστον τους περισσότερους). Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο ούτε με τους διπλωμάτες: ανέκαθεν στην ιστορία οι πρέσβεις ήταν σεβαστοί, πρόσωπα ιερά, λειτουργούσαν ως δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ ακόμη και εμπολέμων πλευρών. Έτσι δεν έχω τίποτε και με τον Αμερικανό πρέσβυ στην Αθήνα, και δεν θα μου περνούσε από το μυαλό να ρυπάνω τους τοίχους της κατοικίας του με μπογιά, ακόμη κι αν ήθελα να γράψω εγκώμια για το πρόσωπό του και όχι ύβρεις ή συνθήματα. Όπως δεν θα περνούσε από το μυαλό μου να γράψω οτιδήποτε στους φρεσκοβαμμένους τοίχους του νεοκλασικού σχολείου της γειτονιάς μου ή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ή οποιουδήποτε άλλου δημόσιου ή ιδιωτικού κτίσματος: οι τοίχοι δεν είναι γραφική ύλη. Έχω όμως μια απορία: γιατί η αναγραφή συνθημάτων στον τοίχο της κατοικίας του Αμερικανού πρεσβευτή συνεπάγεται τριάντα προσαγωγές στην αστυνομία, ενώ η ‘διακόσμηση’ του νεοκλασικού γυμνασίου, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ή οποιουδήποτε άλλου δημόσιου ή ιδιωτικού κτίσματος με ανόητα έως και χυδαία αποφθέγματα περνάει όχι απλώς απαρατήρητη αλλά ουσιαστικά αποδεκτή ως εκδήλωση καλλιτεχνικής έκφρασης ή πνευματικών ανησυχιών των ‘δημιουργών’ της;

     Φαίνεται ότι, όπως στη ‘Φάρμα των ζώων’ του Orwell, κάποιοι τοίχοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Δεν απομένει παρά τα αδικημένα ντουβάρια των πόλεών μας να κατεβούν σε απεργία διαρκείας για την έκδηλα άνιση αυτή μεταχείριση.