«Τὰ τρία ταῦτα»

Τυχαίνει να διαβάζω αυτό τον καιρό, εκτός άλλων, κι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας βασισμένο στο φιλμ ‘Η άβυσσος’ του James Cameron (1989). Είναι γνωστό ότι, πέρα από όνειρα επιστημονικής και τεχνικής φύσεως, το είδος αυτό της λογοτεχνίας συχνά επεκτείνεται σε φιλοσοφικούς και υπαρξιακούς στοχασμούς του συγγραφέα, οι οποίοι παρατίθενται ως ερεθίσματα στον αναγνώστη. Ο συγγραφέας Oscar Scott Card που υπογράφει το βιβλίο δίνει τις ακόλουθες εντυπώσεις κάποιων τεχνολογικά εξελιγμένων ‘εξωγηίνων’ που καταγράφουν τις πράξεις, τις σκέψεις και τη νοοτροπία ημών των ανθρώπων και προσπαθούν να μας καταλάβουν:
     «Είναι όλοι ξένοι μεταξύ τους. Ζουν ολόκληρες τις ζωές τους χωρίς ποτέ να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο, μόνο μαντεύοντας, κάνοντας λάθη, παραποιώντας, εξαπατώντας, παρεξηγώντας ο ένας τον άλλο. Κι ωστόσο, παρόλο που είναι μόνιμα άγνωστοι, επιλέγουν κάποιες φορές να εμπιστευθούν ο ένας τον άλλο, να νοιαστούν για τον άλλο τόσο ολοκληρωτικά, που ευχαρίστως πεθαίνουν για να ζήσει ο άλλος, ευχαρίστως αλλάζουν οι ίδιοι για να κάνουν τον άλλο ευτυχισμένο».  
    Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας περιγράφει την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την αυτοθυσιαστική αγάπη, κάτι που είναι ξένο προς τους φανταστικούς ‘εξωγηίνους‘ του, μια και οι δικές τους σχέσεις βασίζονται στην αμοιβαία και πλήρη γνώση, που θα συμβεί, κατά τον Απόστολο Παύλο, «ὅταν ἔλθῃ τὸ τέλειον» και καταργηθεί «τὸ ἐκ μέρους». Στον παρόντα κόσμο «ἐκ μέρους γινώσκομεν», και «νυνὶ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα». Αρκετά καλή σύλληψη, έστω κι αν ο συγγραφέας δεν φτάνει στο θεολογικό της βάθος.