Πρόσφατα διαβάσαμε για αποφασισμένη ίδρυση μιας ακόμη (της τέταρτης στη χώρα) νομικής σχολής στην Πάτρα και για σχετική διαμαρτυρία των δικηγορικών συλλόγων για την κίνηση αυτή. Είναι προφανές ότι το άμεσο, το πιεστικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας είναι η έλλειψη επαρκούς αριθμού νομικών: όλα τα υπόλοιπα είναι λυμένα, καλπάζουμε όχι προς αλλά μέσα στην ανάπτυξη, τραβούμε προς τη δόξα. Πώς μπορεί κανείς να μη θαυμάσει τον στρατηγικό κυβερνητικό σχεδιασμό; Την αλόγιστη παραγωγή πτυχιούχων, ανεξαρτήτως ποιότητος σπουδών ή δυνατότητος μελλοντικής εξεύρεσης εργασίας, τη σκέφτεται κανείς; Και βέβαια, οι πάντες αρνούνται μετά βδελυγμίας κάθε σχέση της απόφασης αυτής με τις επικείμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν: αυτά είναι κακόβουλες διαδόσεις των ‘απέναντι’.
Είχα διαβάσει προ καιρού το βιβλίο του Θ. Βερέμη 'Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο οραματιστής του εφικτού', και είχα προσέξει μια αναφορά στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του την περίοδο 1928-1932. Και τότε φαίνεται υπήρχε πρόβλημα διότι, όπως αναφέρεται, οι φοιτητές που αποφοίτησαν το 1932 ήταν 1212, σε αντίθεση με τους 518 αποφοίτους του 1911, οπότε η κυβέρνηση θέλησε να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια! («Τα πανεπιστήμιά μας εδημιούργουν κατ’ έτος χιλιάδας τους εγγραμμάτους και τους επιστήμονας, οι οποίοι ήσαν αναγκασμένοι ή να μένουν άνεργοι ή να κερδίζουν με κόπον τα αναγκαία»). Θα μπορούσε άραγε ακόμη κι εκείνος ο ευφυής πολιτικός να φαντασθεί τους σημερινούς αριθμούς αποφοίτων;
Δυστυχώς το «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να γίνεις άνθρωπος» δεν ισχύει πλέον για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ούτε τα ακαδημαϊκά γράμματα μας κάνανε όλους ανθρώπους, ούτε δουλειές για όλους εξασφάλισαν. Άλλωστε, η επαγγελματική κατάρτιση έχει μια ευρύτερη κοινωνική διάσταση. Για να πάρουμε ένα διδακτικό παράδειγμα από τη Γραφή, ας ακούσουμε τον Απόστολο Παύλο να λέει στους Κορινθίους [κεφ. 12]: «Αν όλο το σώμα ήταν μάτι, που θα πήγαινε η ακοή; Αν όλο το σώμα ήταν ακοή, πού θα ήταν η όσφρηση;… Αν όλα ήταν ένα μέλος, πού θα ήταν το σώμα;» Στα καθ’ ημάς, αν όλοι οι Έλληνες γίνουν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, ‘γραμματισμένοι’, ποιος θα παράγει το ψωμί και το γάλα; Μια κοινωνία χρειάζεται τους χειρώνακτες όσο και τους επιστήμονες, τους νοσηλευτές όσο και τους γιατρούς, τους τεχνίτες και τους αγρότες όσο και τους σκηνοθέτες και τους λογοτέχνες. Η νοοτροπία της ‘ανώτατης παιδείας για όλους’ που για αποκλειστικά πολιτικούς λόγους έχουμε καλλιεργήσει στην Ελλάδα οδηγεί σ’ ένα κοινωνικό και επαγγελματικό αδιέξοδο, από το οποίο κερδισμένοι, όπως φαίνεται, έχουν βγει κυρίως όσοι από τους ξένους μετανάστες (χωρίς ρατσιστική διάθεση), με ή χωρίς πτυχία, χτίζουν και επισκευάζουν σπίτια, σκάβουν χωράφια, μαζεύουν ελιές και ροδάκινα, φροντίζουν αρρώστους και ηλικιωμένους, καλύπτουν όλες εκείνες τις ανάγκες με τις οποίες δεν καταδέχεται να ασχοληθεί ο νεοέλληνας της γενιάς του φραπέ και του καπουτσίνο φρέντο.
Είχα διαβάσει προ καιρού το βιβλίο του Θ. Βερέμη 'Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο οραματιστής του εφικτού', και είχα προσέξει μια αναφορά στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του την περίοδο 1928-1932. Και τότε φαίνεται υπήρχε πρόβλημα διότι, όπως αναφέρεται, οι φοιτητές που αποφοίτησαν το 1932 ήταν 1212, σε αντίθεση με τους 518 αποφοίτους του 1911, οπότε η κυβέρνηση θέλησε να περιορίσει τον αριθμό των εισακτέων στα πανεπιστήμια! («Τα πανεπιστήμιά μας εδημιούργουν κατ’ έτος χιλιάδας τους εγγραμμάτους και τους επιστήμονας, οι οποίοι ήσαν αναγκασμένοι ή να μένουν άνεργοι ή να κερδίζουν με κόπον τα αναγκαία»). Θα μπορούσε άραγε ακόμη κι εκείνος ο ευφυής πολιτικός να φαντασθεί τους σημερινούς αριθμούς αποφοίτων;
Δυστυχώς το «μάθε, παιδί μου, γράμματα για να γίνεις άνθρωπος» δεν ισχύει πλέον για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ούτε τα ακαδημαϊκά γράμματα μας κάνανε όλους ανθρώπους, ούτε δουλειές για όλους εξασφάλισαν. Άλλωστε, η επαγγελματική κατάρτιση έχει μια ευρύτερη κοινωνική διάσταση. Για να πάρουμε ένα διδακτικό παράδειγμα από τη Γραφή, ας ακούσουμε τον Απόστολο Παύλο να λέει στους Κορινθίους [κεφ. 12]: «Αν όλο το σώμα ήταν μάτι, που θα πήγαινε η ακοή; Αν όλο το σώμα ήταν ακοή, πού θα ήταν η όσφρηση;… Αν όλα ήταν ένα μέλος, πού θα ήταν το σώμα;» Στα καθ’ ημάς, αν όλοι οι Έλληνες γίνουν γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, ‘γραμματισμένοι’, ποιος θα παράγει το ψωμί και το γάλα; Μια κοινωνία χρειάζεται τους χειρώνακτες όσο και τους επιστήμονες, τους νοσηλευτές όσο και τους γιατρούς, τους τεχνίτες και τους αγρότες όσο και τους σκηνοθέτες και τους λογοτέχνες. Η νοοτροπία της ‘ανώτατης παιδείας για όλους’ που για αποκλειστικά πολιτικούς λόγους έχουμε καλλιεργήσει στην Ελλάδα οδηγεί σ’ ένα κοινωνικό και επαγγελματικό αδιέξοδο, από το οποίο κερδισμένοι, όπως φαίνεται, έχουν βγει κυρίως όσοι από τους ξένους μετανάστες (χωρίς ρατσιστική διάθεση), με ή χωρίς πτυχία, χτίζουν και επισκευάζουν σπίτια, σκάβουν χωράφια, μαζεύουν ελιές και ροδάκινα, φροντίζουν αρρώστους και ηλικιωμένους, καλύπτουν όλες εκείνες τις ανάγκες με τις οποίες δεν καταδέχεται να ασχοληθεί ο νεοέλληνας της γενιάς του φραπέ και του καπουτσίνο φρέντο.
ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΙΑ ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΛΕΓΕΙ. "ΕΑΝ ΜΙΑ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΠΙΥΘΜΕΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΤΗΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΡΓΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΓΕΩΡΓΟ".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να προφητεύσω ότι οι μελλοντικοί απόφοιτοι της εν λόγω Νομικής Σχολής (εάν βέβαια υπάρξει) θα έχουν εξασφαλισμένη την ανεργία, εκτός αν οδεύσουν προς τας Ευρώπας.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι, όταν αποφοίτησα από το ΕΚΠΑ, και επρόκειτο να λάβω μέρος στις εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας του δικηγορείν, ο (μακαρίτης ήδη) Ευ. Γιαννόπουλος εξήγγειλε άρση των περιορισμών για το διορισμό δικηγόρων (διότι μέχρι τότε ήταν περιορισμένος ο αριθμός των δυναμένων να ασκούν δικηγορία). Τώρα ο αριθμός των δικηγόρων πλησιάζει το άπειρο, όπως λένε στα μαθηματικά.....! Στο Παρίσι όμως των 10 εκατ. κατοίκων οι δικηγόροι είναι 2.000!