Εμπειρίες

Δεν ξέρω ακόμη -- είναι αργά το βράδυ -- πώς θα παρουσιάσουν τα Μέσα τη σημερινή συγκέντρωση για τη Μακεδονία. Δεν θα την συγκρίνω μ’ εκείνη την πρώτη του Ιανουαρίου: δεν ήταν το ίδιο πράγμα, ούτε σε όγκο ούτε σε διοργάνωση. Η σημερινή ήταν μια καταρχήν ειρηνική παρουσία και διαμαρτυρία, κοντά σε πολλές άλλες ταυτόχρονες σε άλλα σημεία λόγω Έκθεσης και παρουσίας του Ανεπιθύμητου πολιτικού προσωπικού στην πόλη μας, χωρίς ομιλίες ή χαιρετισμούς. Αυτό όμως που καταγράφω ως προσωπική εμπειρία είναι ότι, ανεξάρτητα από επεισόδια που έγιναν αλλού, η αστυνομία έρριξε χημικά μέσα στον κόσμο που αποχωρούσε ήσυχα και χωρίς θόρυβο από την παραλία προς την κατεύθυνση του Μακεδονία Παλάς. Αυτό έκανε το πλήθος να στραφεί προς τον Λευκό Πύργο, όπου συνεχίσθηκαν και πήραν έκταση τα επεισόδια: ο συνωστισμός σε μικρογραφία. Η ζωή μας επιφύλαξε και την εμπειρία αυτή: φαίνεται ότι όσα δεν δοκιμάσεις σε νεώτερη ηλικία (όπως η εισπνοή των δακρυγόνων) είσαι προορισμένος να τα υποστείς στα πιο ώριμα χρόνια. Έτσι για να γηράσκουμε διδασκόμενοι ότι η αστυνομία υπάρχει πρωτίστως για την προστασία των ‘από πάνω’. Οι υπόλοιποι... ό,τι αρπάξουν.