Τα χέρια που τρέμουν

Υπάρχει ένας λεπτός αλλά ξεκάθαρος τρόμος στα ωχρά, απαλά, περιποιημένα χέρια του επισκέπτη μου. Καταβάλλει προσπάθεια να κρατήσει το πρόσωπό του ήρεμο και ψύχραιμο, τα χείλια σφιγμένα, τα μάτια αγέλαστα, την όψη σοβαρή. «Έκανα καινούργια αξονική», λέει, και αφήνει τον μπεζ φάκελλο πάνω στο γραφείο. Καταπιάνομαι με τον ψηφιακό δίσκο και αποφεύγω να κοιτάξω τα χέρια του, για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Έχει διαβάσει το πόρισμα, σκέφτομαι. Δεν είναι κάποιος τυχαίος άνθρωπος που βρήκε ανησυχητικές και ίσως άσχετες με το πρόβλημά του πληροφορίες στο ίντερνετ. Είναι πανεπιστημιακός καθηγητής σε κλάδο συναφή με την ιατρική. Ξέρει, και η γνώση γεννά ανησυχία. 
     Οι εικόνες της αξονικής εμφανίζονται στην οθόνη καθώς διαβάζω το πόρισμα και ακούω τον άρρωστο να μου λέει ότι τελευταία είχε όλο και περισσότερη δύσπνοια. Πριν αρκετούς μήνες, στη διάρκεια της χημειοθεραπείας του είχε πάθει μια πνευμονική εμβολή, και από τότε παίρνει συνεχώς αντιπηκτικά. «Μήπως έπαθα πάλι το ίδιο;» αναρωτιέται. Λογική υπόθεση, αλλά και ένα τρόπος να αποφύγει το άλλο, το πιο δύσκολο ερώτημα, που βαραίνει περισσότερο στο μυαλό και την καρδιά του: μήπως ξαναγύρισε ο καρκίνος; 
     Παίζω καθυστέρηση και προχωρώ στην εξέταση. Αμβλύτητα στη δεξιά πνευμονική βάση, οριακή οξυγόνωση, η σπιρομέτρησή του πεσμένη στο μισό του φυσιολογικού. Η αξονική επιβεβαιώνει την νέα εμφάνιση μεγάλης ποσότητας υγρού, αλλά δείχνει και αύξηση σε μέγεθος των λεμφαδένων σε σύγκριση με την προηγούμενη εξέταση. Οι φόβοι του είναι δικαιολογημένοι, και δεν έχει νόημα να κρυβόμαστε. «Προφανώς το υγρό είναι η αιτία της δύσπνοιας», του λέω. «Θα πρέπει να το αδειάσουμε για άμεση ανακούφιση, και για να δούμε την κυτταρολογική». Μια έμμεση επιβεβαίωση της υποψίας του, που βέβαια δεν βοηθάει στο άγχος. Τα χέρια τρέμουν ακόμη.
     Πηγαίνουμε στη διπλανή αίθουσα, ελέγχω το υγρό με τους υπερήχους, ετοιμάζω το σετ για την παρακέντηση. Επειδή δουλεύω πίσω από την πλάτη του, μπορώ να παρατηρώ τα χέρια του ελεύθερα: δεν έχουν σταματήσει να τρέμουν. «Έχω διαβάσει το βιβλίο σας», μου λέει απροσδόκητα ενώ εισάγω τη βελόνα στο πλευρό του. «Ποιο απ’ όλα;» τον ρωτώ για να αποσπάσω το μυαλό μου και το δικό του από το επίφοβο πρόβλημα. Μιλούμε για βιβλία τα επόμενα λίγα λεπτά, κι όταν τελειώνουμε κρατώ στα χέρια μου ενάμισι λίτρο από το ένοχο υγρό. Το πρόσωπό του είναι ακόμη σοβαρό, αλλά ήδη αναπνέει πολύ πιο άνετα. Συμπληρώνω τα παραπεμπτικά, του δίνω οδηγίες και επόμενο ραντεβού, και του χαρίζω το τελευταίο μου βιβλίο, καθώς του σφίγγω το χέρι, προσπαθώντας να μεταγγίσω λίγη υποστήριξη και ελπίδα. Μέχρι να πάρουμε τα αποτελέσματα.  
     Επίλογος: Τα παραπάνω έγιναν πριν τέσσερεις μήνες: η πορεία από εκεί και πέρα ήταν κατηφορική, με υπομονή και αξιοπρέπεια, με αυξανόμενη επίγνωση του τέλους. Μέχρι πριν τέσσερεις μέρες, όταν τα χέρια έπαψαν οριστικά να τρέμουν.