Διπλωματικά

Θυμήθηκα αυτές τις μέρες μια παλιά διδακτική ιστορία που είχα διαβάσει πριν μερικές δεκαετίες σε έναν από τους πρώτους τόμους της ‘Ζωής του Παιδιού’. Τον καιρό της τουρκοκρατίας ζούσε σε κάποια πόλη ένας Εβραίος που διατηρούσε ένα μικρό παντοπωλείο. Κάποιοι οθωμανοί δεν τον χώνευαν και τον πήγαν στο δικαστήριο με την καταγγελία ότι το μαγαζί του ήταν βρώμικο. Όταν ο κατής του ζήτησε να απολογηθεί, εκείνος έκανε με τα μάτια τον γύρο της αίθουσας του δικαστηρίου και είπε: «Εφέντη, τι λένε αυτοί ότι βρήκαν στο μαγαζί μου; Δυο-τρεις αράχνες στις γωνίες, σαν κι εκείνες (και του έδειξε το ταβάνι), λίγη σκόνη πάνω στον πάγκο (πέρασε και το δάχτυλό του πάνω από την έδρα), κάτι σκουπίδια στο πάτωμα (κι έστρεψε το βλέμμα με νόημα στο δάπεδο), τίποτε περισσότερο απ’ όλα αυτά».
     Και πώς τη θυμήθηκα; Με αφορμή τους δυο Ρώσους διπλωμάτες που απέλασε η εθνικά περήφανη κυβέρνησή μας για κατασκοπία, με την υπαγόρευση βέβαια της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, η οποία ποτέ και με κανένα τρόπο δεν αναμιγνύεται στα εσωτερικά και διεθνή θέματα των φίλων και συμμάχων της. Αφελής ερώτηση: υπήρξε ποτέ διπλωμάτης που να μην ασκεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιου βαθμού κατασκοπία για λογαριασμό του κράτους που εκπροσωπεί; Και υπήρξε ποτέ κυβέρνηση που να το παραδεχθεί αυτό για τους ανθρώπους της;
     Κοντά στα άλλα σχετικά ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες και το ανεκδιήγητο ότι τάχα οι Ρώσοι χρηματοδοτούν τα συλλαλητήρια για το θέμα της Μακεδονίας. Μια τέτοια ‘είδηση’ αποτελεί απαράδεκτη ύβρη για όλους τους Έλληνες που με δικά τους έξοδα και κόπους οργανώνουν και συμμετέχουν στις πατριωτικές αυτές διαμαρτυρίες απέναντι στις μηχανορραφίες των άσπονδων φίλων που μας πνίγουν με την ανιδιοτελή αγάπη τους τόσα χρόνια, με την αγαστή σύμπραξη προθύμων εγχωρίων συνοδοιπόρων.