Επάνοδος

Καλή η απουσία, καλές οι κάθε είδους διακοπές (χωρίς υπολογιστή, ίντερνετ, δελτία ειδήσεων και βιβλία η ζωή είναι αλλιώς), αλλά τον λογαριασμό τον πληρώνεις στην επιστροφή. Όλες οι εργασιακές υποχρεώσεις των προηγουμένων ημερών γίνονται ένα είδος τσουνάμι που σε παίρνει σβάρνα. Κοντά στα άλλα βλέπεις και τι συνέβαινε όσο ταξίδευες αμέριμνος. Επιστροφή λοιπόν στα κοινά (με τη διπλή έννοια της λέξης). Η πολυθρύλητη έξοδος από τα μνημόνια -- κυβερνητική σημαία που ανεμίζεται με κάθε ευκαιρία σε κάθε περίσταση, ιδίως όταν δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε -- είναι το μεγάλο αφήγημα (κοινώς παραμύθι) της εποχής μας. Είναι κάτι σαν μια διαθήκη, που οι ενδιαφερόμενοι περιμένουν πώς και πώς να ανοιχθεί πιστεύοντας (έτσι τους έχουν παραμυθιάσει) ότι θα κληρονομήσουν ποιος ξέρει τι  περιουσία. Και έρχεται η ώρα και ανοίγεται η διαθήκη, και οι επίδοξοι διαπιστώνουν ότι κληρονομούν όχι κέρδη, όπως νόμιζαν, αλλά χρέη και ζημίες και δανειακές απαιτήσεις που θα τους κυνηγούν σε όλη τη ζωή τους, και στην επόμενη γενεά. Διαβάζουμε π.χ. για το τί πρόκειται να γίνει με τη φορολογία των ακινήτων [ΕΔΩ] και ότι μπορεί από εδώ και στο εξής να πληρώνουμε φόρους κάθε μήνα, μαζί και τον πάντοτε καταργούμενον και αεί προσαυξανόμενον ΕΝΦΙΑ [ΕΔΩ] και άλλα ανάλογα θέματα, και συνειδητοποιούμε ότι τα προαπαιτούμενα (τι εύηχη λέξη! κάτι σαν το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας) που έχουν υπογραφεί δεν έχουν ημερομηνία λήξεως εκείνη των επομένων ελληνικών εκλογών (όποτε κι αν γίνουν αυτές). Οι οικονομικές αλυσίδες είναι διαρκείας.