Παραμορφωτικός καθρέφτης

Αφού κατακάθισε ο κουρνιαχτός του τελευταίου Eurogroup και η (ανυπομόνως αναμενόμενη) θριαμβολογία των συγκυβερνώντων για το ‘τέλος των μνημονίων’ (ξέρετε, όπως λέμε δημοτικά τέλη, τέλος επιτηδεύματος, χαρτοσήμου κτλ.), ας σημειώσω δυο άσχετες προσωπικές παρατηρήσεις. Η πρώτη ξεκίνησε από άκουσμα στο ραδιόφωνο ότι μέχρι το 2060 το δημόσιο χρέος θα έχει πέσει στο127% (αν συγκράτησα σωστά τον αριθμό). Αναστέναξα με ανακούφιση: στο ταξίδι της υπόλοιπης ζωής μου, όση κι αν είναι αυτή, θα είναι πάντα μπροστά μου ως απώτερος στόχος, κάτι σαν μακρινή Ιθάκη, αυτή η μείωση του χρέους. Όσα μέτρα κι αν έχουν ληφθεί, όσες δεσμεύσεις κι αν έχουν εξασφαλισθεί, όσα ακόμη κι αν έρθουν θα αποβλέπουν σ‘ εκείνον τον ‘αποθρώσκοντα καπνόν’. Οποία μακαριότης!
     Η δεύτερη παρατήρηση έγινε από φίλο επιχειρηματία της αγοράς ιατρικών ειδών. Μου είπε ότι, με πρόσφατη απόφαση του αρμοδίου υπουργείου, τα οφειλόμενα από το δημόσιο χρήματα στις πωλήτριες εταιρείες για τον προηγούμενο χρόνο θα αποδοθούν με 30% clawback (= παρακράτηση). Επίσης θα εξοφληθούν (όπως πάντα άλλωστε) με πολλούς μήνες καθυστέρηση, για αγορές που έχουν ήδη γίνει στο εξωτερικό και έχουν προπληρωθεί (κανείς δεν μας δίνει ακριβά μηχανήματα επί πιστώσει). Και το ερώτημά του: «Πείτε μου έναν λόγο για να συνεχίσω να κρατώ την επιχείρηση, να πληρώνω προσωπικό και να προσπαθώ να καλύπτω ανάγκες με συνεχές παθητικό».
     Άρχισα να του λέω για τον μακρινό στόχο της Ιθάκης, αλλά διέκοψα γιατί ήθελα να ακούσω ξανά τους πανηγυρικούς στο Ζάππειο.