Μποξ

Το αποκαλούμενο ‘προσφυγικό πρόβλημα’ καλά κρατεί και κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει να ζέει στο ορατό μέλλον. Χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά διότι η πολιτική ορθότης επιβάλλει να μη θίγουμε κατά το δυνατόν τις βαθύτερες αιτίες που το δημιούργησαν και το διαιωνίζουν: προκλητές συγκρούσεις εμφύλιες και διακρατικές, οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα, αμοιβαία βαρβαρότητα και κυνισμό, με ή χωρίς ‘γάντια’. Από τα πολλά σχετικά δημοσιεύματα μένω σ’ αυτό του Σταύρου Τζίμα (Καθημερινή 24/4). Εν συντομία, περιγράφει την τρέχουσα κατάσταση στον Έβρο, όπου οι ροές ανθρώπων προς τη Βουλγαρία ελέγχονται αυστηρά λόγω των καλών διπλωματικών σχέσεων με την Τουρκία, ενώ εκείνες προς τα Ελληνικά σύνορα είναι κατευθυνόμενες και επευλογούμενες από την Υψηλή Πύλη. Με άλλα λόγια, παίζεται ένα διπλωματικό ‘σκάκι’ (ή μποξ) με εκατοντάδες και χιλιάδες ξερριζωμένους ανθρώπους ως πιόνια ή κομπάρσους. Το ερώτημα λοιπόν διατυπώνεται απλά ως εξής: Πώς μπορείς να κερδίσεις σ’ ένα τέτοιο ‘παιχνίδι’ όταν εσύ παίζεις με τους κανόνες του στοιχειώδους ανθρωπισμού και η άλλη πλευρά με εκείνους του ωμού συμφέροντος, όταν εσύ μετράς ψυχές και ο άλλος ‘πρόβατα’; Όταν μπαίνεις στο διεθνές ρινγκ στρέφοντας χριστιανικά το άλλο μάγουλο στον ‘πυγμάχο’ που σε γρονθοκοπεί αλύπητα και υπολογισμένα, δεχόμενος μάλιστα και το χειροκρότημα του φιλοθεάμονος κοινού, τι πιθανότητες έχεις να κερδίσεις τον αγώνα;
     Ιδού: έθεσα το ερώτημα σε απλά ελληνικά. Απάντηση δεν έχω, ούτε σ’ αυτή τη γλώσσα.