Νταηλίκι

Ως γνωστόν δεν υπάρχουν πιο... δημοκράτες από τους κομμουνιστές. Μια ζωή φωνάζουν για «απλή ανόθευτη αναλογική» και άλλες τέτοιες γνήσιες εκλογικές διαδικασίες, που δεν παραποιούν τη λαϊκή βούληση και δεν υπόκεινται σε στρεβλώσεις με μπόνους και άλλου είδους ενισχύσεις που σκαρφίζονται τα αστικά κόμματα για να κρατούν για λογαριασμό τους την καρέκλα. Άλλωστε, όσες φορές και οπουδήποτε στον κόσμο οι κομμουνιστές πήραν εξουσία, φρόντιζαν να τη διατηρούν με εκλογικά ποσοστά που ξεπερνούσαν το 90% ή, ακόμη απλούστερα, καταργώντας τελείως τις εκλογές (με τέτοια θα ασχολούμαστε;). Έτσι, η κυβερνητική τροπολογία (κατά λογική προαπαίτηση των ‘θεσμών’) για αύξηση της απαιτούμενης απαρτίας κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων στο 50% συν 1 σε περίπτωση συζήτησης και λήψης απόφασης κήρυξης απεργίας, όπου μάλιστα θα απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του 1/2 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών, έναντι του 1/3 ή ακόμη και του 1/5 που κατά περίπτωση προβλέπεται μέχρι τώρα, συνάντησε την προβλεπόμενη αντίδραση του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, που θέλουν να ισχύει το προσφιλές τους δόγμα: πέντε-δέκα φωνακλάδες να επιβάλλουν με το «έτσι θέλω» τη γνώμη τους και να αποφασίζουν για λογαριασμό όλων των άλλων. Με το πληρεξούσιο του νταή και τη μεθοδολογία που οι ίδιοι καταδικάζουν στα «μορφώματα» της ακροδεξιάς. Βλέπετε, στο ιδεολογικό φάσμα όσο πηγαίνει κανείς προς τα αριστερά, κάποια στιγμή συναντά αυτούς που έρχονται από την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση κραδαίνοντας διαφορετικού χρώματος μπαντιέρες.