Κέντρο

Παρακολουθώ εδώ και καιρό -- πολύ χαλαρά και από απόσταση ασφαλείας, μη φαντασθείτε κανένα ζωηρό ενδιαφέρον -- τα τεκταινόμενα στον ευρύ και ασαφή (fuzzy τον λένε στα αγγλικά) χώρο του Κέντρου, περίπου σαν να συμβαίνουν σε κάποιον άλλο πλανήτη, σ’ ένα επεισόδιο του Star Trek. Γούστο έχει το πράγμα. Εν όψει μιας ‘επανίδρυσης του χώρου’ κάθε τόσο ανακοινώνεται μια νέα υποψηφιότητα ενός επίδοξου ηγέτη, που συνοδεύεται από δηλώσεις και σχόλια και εικασίες για το αν ο Α ή η Β πλησιάζει περισσότερο στην αριστερά ή το κέντρο, και κατά πόσον η νοοτροπία του θυμίζει περισσότερο τον ιστορικό ιδρυτή του κινήματος (ονόματα δεν λέμε) ή «κλείνει το μάτι» συνωμοτικά προς μια άλλη πτέρυγα, ελπίζοντας να αγρεύσει αναποφάσιστους (αλήθεια, σε τι ακτίνα από το κέντρο θεωρείσαι στ’ αλήθεια Κέντρο και όχι... απόκεντρο;). Βλέπω και τους ‘απέξω’ (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) να παίζουν κι αυτοί τα δικά τους επικοινωνιακά στοιχήματα, προσπαθώντας να μη χάσουν το Κέντρο (με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω), αγωνιώντας να προσεταιρισθούν τον ευρύ αυτό χώρο της πολιτικής γεωγραφίας, που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει (η ιδεολογική φυσιογνωμία θα καθορισθεί μετά την εκλογή αρχηγού). Θα μπορούσε να είναι μια έξοχη κωμωδία τύπου Λώρελ και Χάρντι. Και αναρωτιέμαι, αφελώς, πόση σχέση έχει η μακροσκελής αυτή παράσταση με αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα του πολίτη.