Όπως η Μάλτα

Το άκουσα στο ραδιόφωνο, το αναζήτησα στις εφημερίδες, αλλά πουθενά. Απόρησα. Τελικά με λίγο ψάξιμο το βρήκα στην 'Εφημερίδα των Συντακτών', μια εφημερίδα που ιδεολογικά δεν με εμπνέει. Λοιπόν, σύμφωνα με δημοσίευμα του γερμανικού Spiegel, η Μάλτα αποτελεί παράδεισο για ποικίλες γνωστές εταιρείες ευρωπαϊκών (και δη γερμανικών) συμφερόντων, λόγω των χαμηλών φορολογικών συντελεστών της (μόνο 6%). Αποτέλεσμα: οι εν λόγω επιχειρήσεις δεν πληρώνουν φόρους στην πατρίδα τους, αλλά αφήνουν σημαντικά οφέλη στην φιλόξενη νήσο Μελίτη, που μάλιστα προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης το τρέχον εξάμηνο. Σύμφωνα με γαλλικό δημοσίευμα, η Μάλτα στερεί τις υπόλοιπες χώρες από 2 δισεκατομμύρια ευρώ σε φόρους κάθε χρόνο. Ωστόσο ο πρωθυπουργός της δηλώνει ότι αυτό δεν είναι μυστικό: απλώς, όπως λέει, η χώρα του έχει ένα ανταγωνιστικό σύστημα, που είναι ελκυστικό για όσους δεν θέλουν να πληρώνουν περισσότερα.
     Δυο συμπεράσματα βγάζω από την είδηση. Αφού είναι όλα νόμιμα και υπεράνω υποψίας, γιατί δεν εφαρμόζουμε κι εμείς στη χώρα μας ένα ανάλογο, κατά πάντα έντιμο σύστημα που να εξυπηρετεί -- με το αζημίωτο -- τους μεγαλοκαταθέτες όλου του κόσμου; Τι ακριβώς μας εμποδίζει; Μήπως το περίφημο "ηθικό πλεονέκτημα";
     Το δεύτερο είναι πιο σημαντικό. Αυτή την είδηση πρέπει να την έχουμε κολλημένη στην πρώτη σελίδα της κάθε διαπραγματευτικής μας προσπάθειας, ώστε μόλις ο ανάπηρος Γερμανός (ή όποιος άλλος στη θέση του) αρχίζει να κουνάει επιτιμητικά το δάχτυλο και να μιλάει για φοροδιαφυγή στην Ελλάδα και άλλα παρόμοια, να του θυμίζουμε τι κρύβει η δική του πατρίδα στον δικό της σάκκο, που σύμφωνα με τον Αισώπειο μύθο, κρέμεται στην πλάτη της κι έτσι κάνει ότι δεν τον βλέπει.