Διαπλανητικά

Ας αφήσουμε για λίγο τα επίγεια. Μόλις πρόσφατα μάθαμε ότι οι αστρονόμοι ανακάλυψαν εφτά πλανήτες σε μέγεθος Γης να τριγυρίζουν ένα άστρο στον αστερισμό του Υδροχόου. Ο ενθουσιασμός αυξήθηκε όταν υποπτεύθηκαν ότι η θερμοκρασία τους πιθανώς ευνοεί την ύπαρξη νερού, και άρα την συντήρηση ζωής, όπως την ξέρουμε. Συμπέρασμα: μπορούμε να αρχίσουμε το ψάξιμο για εξωγήινους. Το γεγονός ότι το άστρο (που λέγεται Trappist-1) είναι μόνο 39 έτη φωτός μακριά από μας κάνει την αναζήτηση, μας λένε, ακόμη πιο εύκολη. Τι περιμένουμε λοιπόν;

     Για μια στιγμή! 39 έτη φωτός σημαίνουν ότι ένα σήμα που θα στείλουμε προς το άστρο αυτό θα χρειαστεί 78 χρόνια για να κάνει τη διαδρομή μετ’ επιστροφής. Συνεπώς η όποια ‘επικοινωνία’ με το άστρο αυτό θα γίνεται υπό τύπον σπασμένου τηλεφώνου, με ανταλλαγή πληροφοριών από γενιά σε μεθεπόμενη γενιά: αν κάνω εγώ την πρώτη ‘ερώτηση’, η ‘απάντηση’ θα φτάσει στα εγγόνια μου, και η επόμενη ‘απάντηση’ στα δικά τους εγγόνια. Πόσες γενιές χρειάζονται για να γίνει μια ολοκληρωμένη ανταλλαγή πληροφοριών; Έπειτα, ξεχνώντας προς στιγμήν τη σχέση δραχμής προς ευρώ, ας σκεφτούμε ότι ένα έτος φωτός ισοδυναμεί με 9,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα (πάνω-κάτω). Πόσο πρακτικό ενδιαφέρον μπορεί να έχει η όποια κατάσταση ζωής υπάρχει σ’ αυτή την τόσο κοντινή γειτονιά; 

     Είναι φανερό ότι μπροστά σε τόσο υψιπετείς και μακρόπνοες αναζητήσεις, η πρακτική απορία πόσο θα κοστίσει ένα τέτοιο εγχείρημα και αν τα σχετικά κονδύλια θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν κάπως καλύτερα επί του εδάφους ακούγεται πολύ πεζή.