Αποχρώσεις ξύλου

Ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Άγγελος Συρίγος ξυλοκοπήθηκε προχθές από κάποια καλόπαιδα που ‘διακοσμούσαν’ τους τοίχους της σχολής με σπρέι. Από το κυβερνών κόμμα ακούσαμε ως αντίδραση την ευπρεπή και κόσμια δήλωση ότι «τέτοιες ενέργειες δεν έχουν καμία θέση ούτε στα πανεπιστήμια ούτε πουθενά». Παράλληλα, τις μέρες αυτές παρακολουθούμε το σήριαλ της δίκης της ‘Χρυσής Αυγής’, με ανάδειξη διαφόρων απανθρώπων εκδηλώσεών της, που μετά βδελυγμίας καταδικάζονται από όλο τον πολιτικό κόσμο. Προφανώς υπάρχουν πολιτικές διαβαθμίσεις στην αποκήρυξη και καταδίκη εγκληματικών πράξεων.
     Ερώτηση κρίσεως: Αν σε ξυλοκοπήσει χρυσαυγίτης, είναι πιο τραυματικό το ξύλο που τρως από εκείνο που σου επιδαψιλεύει ένας αφισοκολλητής ή ‘δρομοκαλλιτέχνης’ άλλης ιδεολογίας; Τι διαφέρουν οι πρώτοι ένοχοι από τους δεύτερους; Έχουμε συνηθίσει να ακούμε για ‘αυγό του φιδιού’, με αναφορά στον αναδυόμενο νεοναζισμό. Στην πράξη, αν θρέψουμε το κτήνος μέσα μας, με ό,τι χρώμα κι αν το βάψουμε εξωτερικά (χρυσό, μαύρο, κόκκινο της φωτιάς, σωμόν με πράσινες βούλες και πορτοκαλί ρίγες…), πάντα κτήνος θα είναι.