Ευθύνη

Άκουσα για ελεύθερο επαγγελματία, από κλάδο καλά αμειβόμενο για τις πολύπλοκες αλλά τόσο αναγκαίες υπηρεσίες που προσφέρει, ότι εισπράττει από το κράτος επίδομα θέρμανσης. Πόσο εισόδημα δηλώνει άραγε; Μήπως θα πρέπει να γραφτεί και για ΕΚΑΣ ο άνθρωπος; Το πράγμα θα είχε την αστεία του πλευρά αν δεν ήταν επικίνδυνα σοβαρό, τόσο για την αναίδεια του προσώπου όσο και για την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών που θα εξέταζαν στοιχειωδώς -- δεν νομίζω ότι χρειάζεται... ηλεκτρονικό μικροσκόπιο -- τα περιουσιακά του στοιχεία όταν υπέβαλε την αντίστοιχη αίτηση.
   Σημειώνω το περιστατικό -- που το άκουσα από αξιόπιστη πηγή -- ως δείγμα του κατά πόσον υπάρχει κοινωνική συνείδηση στη χώρα μας. Κοινωνική συνείδηση (και αντίστοιχη ευθύνη) σημαίνει ότι βλέπω πέρα από τη μύτη μου, την τσέπη μου, τη δουλειά μου, το όποιο συμφέρον μου. Βλέπω και λαμβάνω υπόψη την ατμόσφαιρα της κοινωνίας στην οποία ζω, σέβομαι το κοινό όπως και το προσωπικό, αποδέχομαι την αρρώστια (με την ευρύτερη έννοια του όρου) του σώματος και συμπάσχω μαζί του. Δυστυχώς όλα αυτά εν πολλοίς μας είναι άγνωστα.
     Γράφοντας για άλλο θέμα (τους βανδαλισμούς των μέσων μεταφοράς) στη χθεσινή ‘Καθημερινή’ ο Τ. Θεοδωρόπουλος καταλήγει: «Μήπως, αντί για τις έμφυλες ταυτότητες, θα ήτο καλόν να ανοίξει ένας δημόσιος διάλογος για το πώς τα σχολεία μας δεν διδάσκουν κοινωνική πειθαρχία στα παιδιά μας;». Διευρύνοντας το θέμα, μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε όλη η ελληνική κοινωνία, μηδέ των κεφαλών εξαιρουμένων, να «μάθει γράμματα», δηλ. να διδαχθεί συστηματικά να λειτουργεί ως υπεύθυνο σύνολο; Άλλωστε, το φαινόμενο που σημείωσα παραπάνω είναι μια από τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας.