Κυπριακό

Ο καινούργιος χρόνος ξεκίνησε, εκτός των άλλων φλεγόντων θεμάτων που ξέραμε από καιρό, και με Κυπριακό. Και μάλιστα με μια σπουδή που θα ήταν κανείς πολύ αφελής αν τη χαρακτήριζε αξιέπαινη (στην πολιτική ο ‘καλός λογισμός’ που συνιστούν οι Ορθόδοξοι ασκητές δυστυχώς δεν έχει σχεδόν καμία θέση). Δεν μας έχει απασχολήσει εδώ όσο δικαιούται, και ίσως πρέπει να αναπληρώσουμε αυτή την έλλειψη.
     Το Κυπριακό είναι μια λέξη και μια έννοια με την οποία μεγάλωσα, όπως και πολλοί από τους σύγχρονους Έλληνες. Μάλιστα, αν θεωρήσουμε ότι η σύγχρονη ιστορία του αρχίζει με την εξέγερση του 1955 κατά των Άγγλων, θα έλεγα ότι είμαστε περίπου συνομήλικοι. Στα εξήντα χρόνια που πέρασαν γνώρισε διάφορες φάσεις, συχνά τραγικές, με αποκορύφωμα την Τουρκική εισβολή του 1974 και τη συνεχιζόμενη κατοχή και τον εποικισμό του βόρειου μέρους του νησιού από τους ανατολίτες γείτονές μας. Γνώρισε και πολλούς διαπραγματευτές, μεσολαβητές, σχεδιαστές και δεν ξέρω τι άλλο, που, αν κρίνουμε από την συνεχιζόμενη εκκρεμότητα, δεν ξέρω τι ακριβώς προσέφεραν στην όλη υπόθεση. Το 2005 ο μακαρίτης πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος είχε το σθένος να απορρίψει, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και με δάκρυα στα μάτια, το ‘σχέδιο Ανάν’, κερδίζοντας το 75% των Κυπρίων στο δημοψήφισμα και μια θέση στη σύγχρονη ιστορία και στις καρδιές μας.
     Ωστόσο οι προσπάθειες ‘επίλυσης’ (με τον ύποπτο τρόπο που εννοούν οι διάφοροι διεθνείς παίκτες) δεν σταμάτησαν εκεί. Και τώρα το Κυπριακό βρίσκεται ξανά στο προσκήνιο, με ένα ακόμη κύκλο διαπραγματεύσεων να επίκειται, και με συζητήσεις για διζωνικές, δικοινοτικές ομοσπονδίες, με κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκ περιτροπής προεδρία από τις δυο κοινότητες. Δηλαδή, με απλά λόγια, πλήρη δικαίωση και αναγνώριση του εισβολέα και κατακτητή, με ισότιμα δικαιώματα με τα θύματα, και με ουσιαστικό άνοιγμα της πόρτας της Ευρώπης στους Ασιάτες (διαβάστε ενδεικτικά ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ για να εννοήσετε τι σιγοβράζει). Και δυστυχώς με πολιτικούς υπευθύνους που δεν φτάνουν το ανάστημα του μακαρίτη. Και πάλι αναλύσεις, και πάλι υποθέσεις και εικασίες και δημοσιογραφικά και πολιτικά σενάρια για το τι θα κάνει η κάθε πλευρά. Τελικά χωρίς μπάλα παιχνίδι δεν γίνεται, ούτε στον αθλητισμό ούτε στη διεθνή αρένα. Και παρόλο που το σχήμα της μεγαλονήσου κάθε άλλο παρά σφαιρικό είναι, φαίνεται ότι ιστορικά και γεωπολιτικά βολεύει σε πολλούς να την χρησιμοποιούν σαν κλωτσοσκούφι.
     Είθε να φυλάξει ο Θεός και να μας δώσει λίγο μυαλό, έστω και την εσχάτη ώρα.