Συρματόπλεγμα

Η φωτογραφία είναι παρμένη στο πρόσφατο προσκύνημά μας στους Αγίους Τόπους, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ, όποιο όνομα θέλετε. Κάθε φράχτης ή συρματόπλεγμα υποτίθεται ότι κρατάει κάποιους απ’ έξω, αλλά συγχρόνως έχει φυλακισμένους τους από μέσα, που ζούν διαρκώς με τον φόβο των ‘άλλων’. Εν προκειμένω χωρίζει Εβραίους και Άραβες, ετεροθαλείς αδελφούς και αιώνιους αντιπάλους, που μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν. Την ανέσυρα από το αρχείο με αφορμή το τελευταίο ψήφισμα του ΟΗΕ που καταδίκασε τον συνεχιζόμενο εβραϊκό εποικισμό στα κατεχόμενα εδάφη και τις διπλωματικές αντιδράσεις του Ισραήλ για την «επαίσχυντη απόφαση», όπως τη χαρακτήρισαν. Βλέπετε, κάποιοι περιμένουν από τους διεθνείς οργανισμούς μόνο επιδοκιμασία σε ό,τι κάνουν: ακόμη και η αποχή των ΗΠΑ δεν τους ικανοποίησε. Που σημαίνει ότι η αριστοτελική θέση «Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δ’ αλήθεια» είναι άγνωστη στην πολιτική γλώσσα.

     Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι ή απόλυτα ιδανικές συμπεριφορές, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, τι κάνουμε για να εξομαλύνουμε κατά το δυνατόν τις σχέσεις συνύπαρξης με τους άλλους; Ανεχόμαστε τα πάντα; Καταδικάζουμε τα πάντα; Δεν αφήνουμε κάποιο περιθώριο συνεννόησης, έναν κοινό τόπο; Δυστυχώς η πικρή ιστορική πείρα δείχνει ότι σε κάθε διένεξη υπάρχουν εκείνοι, ένθεν κακείθεν, που φροντίζουν να σπέρνουν τη διαιώνιση της έχθρας, της βίαιας αντιπαράθεσης, της αλληλοφαγωμάρας, οι «φίλοι τῆς ζάλης καί ἐχθροί τῆς γαλήνης», όπως ονομάζει ο διάβολος τους συνεργάτες του κατά τον στίχο του Αγ. Ρωμανού του Μελωδού ('Κοντάκιον εις την σταύρωσιν'). Μέχρι πότε άραγε;