Προσγείωση

Καλό είναι να λείπει κανείς καμιά φορά. Να αλλάζει κλίμα και παραστάσεις, να χάνει την επαφή με τη ρουτίνα, να ξεχνάει για λίγο τις πιεστικές υποχρεώσεις, τα διάφορα προβλήματα, τις καταληκτικές ημερομηνίες, την αφόρητη πολιτική ‘επικαιρότητα’. Αν μάλιστα η απουσία συνδυάζεται με ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, τότε το όφελος είναι διπλό και τρίδιπλο. Περισσότερα για την ουσία του θέματος μόλις τακτοποιηθούν οι ταξιδιωτικές σημειώσεις και φωτογραφίες.
     Όμως στον κόσμο αυτό όλα τα καλά έχουν τέλος, και ακολουθεί η προσαρμογή στις καθημερινές απαιτήσεις. Ευτυχώς αυτή τη φορά έγινε σχετικά ανώδυνα από ιατρικής πλευράς (άλλες φορές πληρώνω την απουσία με... τόκο στους ασθενείς μου). Ακούω όμως στις ειδήσεις ότι έχουμε ανοικτές εκκρεμότητες με τους ‘θεσμούς’ για τα εργασιακά και για το δημοσιονομικό κενό του 2018. Και σκέφτομαι πόσο Ανόητοι (στην απόλυτη κυριολεξία) είναι οι άνθρωποι (ας τους αποδώσω συμβατικά τον χαρακτηρισμό αυτό) που με βάση κάποιο θεωρητικό οικονομικό μοντέλο αποφασίζουν και απαιτούν τις ομαδικές απολύσεις σήμερα για να γίνει ανταγωνιστική -- λένε -- η οικονομία σε βάθος χρόνου, και μελετούν τα υποθετικά κενά του 2018 όταν δεν ξέρουν αν θα προλάβουν να δουν το 2017. Προφανώς δεν έχουν διαβάσει ποτέ τον Αδελφόθεο Ιάκωβο που διαπιστώνει: «Οὐκ ἐπίστασθε τὸ τῆς αὔριον· ποία ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη». 
     Δεν πειράζει που το τελευταίο το έγραψα ξανά, με την επανάληψη κάτι μπορεί να γίνει.