Δώδεκα ώρες

Πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν στο δωδεκάωρο της ημέρας;
     Έχω δυο προγραμματισμένα ραντεβού στην κλινική. Και οι δυο ασθενείς με κακοήθειες, με μεγάλες συλλογές υγρού στους πνεύμονες, και όπως θέλει ο ‘νόμος της σειράς’, χρειάζονται και οι δυο διπλές παρακεντήσεις, ευτυχώς με καλά, έστω και προσωρινά αποτελέσματα. Στο ενδιάμεσο ετοιμάζω ένα εξιτήριο (νέος άνθρωπος, με σκλήρυνση κατά πλάκας από είκοσι χρόνια, που νοσηλεύθηκε με αναπνευστικά προβλήματα), μαθαίνω το αρνητικό αποτέλεσμα μιας βιοψίας (που θα πρέπει να επαναληφθεί) και απαντώ αναρίθμητα τηλεφωνήματα. Είναι παρατηρημένο: όταν βιάζεσαι, τότε θυμούνται όλοι να σε καλέσουν. Βλέπω κοινωνικά και δυο γνωστούς που νοσηλεύονται, ευτυχώς σε καλή κατάσταση. Ένα από τα τηλεφωνήματα με ενημερώνει ότι έφυγε από τον κόσμο μια ασθενής μου, και η κηδεία της είναι το μεσημέρι. Ίδωμεν.
     Καταφέρνω να φύγω στις 12.30: υποτίθεται ότι στη 1.00 προεδρεύω σε ομιλία στο συνέδριό μας. Η κίνηση όπως αναμένεται τέτοια ώρα, φθάνω στην άλλη άκρη της πόλης ακριβώς, αλλά υπολογίζω και στη συνηθισμένη ακαδημαϊκή καθυστέρηση της προηγούμενης συνεδρίας. Είμαι στην ώρα μου, και ακούω τον προεδρεύοντα να αναγγέλει ότι η επόμενη εκδήλωση δεν θα γίνει λόγω απουσίας του ομιλητή. «Χθες βράδυ το μάθαμε, δεν σε ειδοποίησα», μου λέει ο καθηγητής. Χαλάλι του. Θα πάω και στην κηδεία εγκαίρως. Παρακολουθώ μια άλλη ομιλία, φεύγω στις 2 για το Κορδελιό.
     Η Ορθόδοξη εξόδιος ακολουθία είναι πάντα μια ιδιαίτερη εμπειρία, και όταν τελείται κατά τάξιν διδάσκει και ‘ανεβάζει’ τους συμμετέχοντες. Καλοί ιερείς και σωστοί ψάλτες, πολύς κόσμος, μαζί και συνάδελφοι που γνώριζαν και παρακολουθούσαν ιατρικά την Ερμιόνη και ήρθαν να την αποχαιρετίσουν. Πένθος Χριστιανικό, μαζί με ελπίδα αναστάσεως, μεγάλη υπόθεση. Καλόν Παράδεισο να έχει. Μια και έχω μία ώρα κενό, καταλύω στο πατρικό σπίτι, λόγω εγγύτητος. Παρ’ ελπίδα βρίσκω και χώρο στάθμευσης στο κέντρο μεσημεριάτικα: φροντίζει ο φύλακας άγγελος. Λίγο φαγητό, λίγος ύπνος, ό,τι πρέπει για να μπορώ να παρακολουθήσω το απογευματινό μάθημα.
     Καρκίνος του πνεύμονα είναι το θέμα, και οι ξένοι ομιλητές ανασκοπούν στοιχεία παλαιά και καινούργια: στατιστικές, τυχαιοποιημένες μελέτες, μετα-αναλύσεις, ποσοστά ανταπόκρισης, καμπύλες επιβίωσης Kaplan-Meier, μ’ ένα λόγο απέλπιδες προσπάθειες απόκρουσης του μοιραίου. Το καλύτερο μήνυμα το αφήνει ένας Βέλγος καθηγητής: Κόψτε το κάπνισμα, στοιχίζει λιγότερο και ωφελεί περισσότερο απ’ όσα σας είπα παραπάνω.
     Μια ασθενής μου έχει εισαχθεί με δύσπνοια. Σχεδίαζα να πάω να την δω το βράδυ, αλλά μάλλον βολεύει τώρα. Το μετανιώνω καθ’ οδόν: η κίνηση είναι άλλο πράγμα, θυμίζει χελώνα με προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα. Κάνω τρία τέταρτα από το λιμάνι μέχρι την κλινική, πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζομαι για να τελειώσω την εκεί δουλειά μου. Ελπίζω τουλάχιστον η θεραπεία να φέρει αποτέλεσμα.
     Επόμενη στάση το Πανεπιστήμιο. Ένας καθηγητής του Harvard και επίτιμος του δικού μας ΑΠΘ μιλάει για την εκπαίδευση στον 21ο αιώνα. Έχω ξανακούσει τις απόψεις του και ξέρω περίπου τι θα μας πει. Ακούγοντάς τον θα έλεγε κανείς: «Γίνονται αυτά τα πράγματα;» Από την άλλη, ξέροντας τις μέχρι τώρα επιδόσεις του στον ακαδημαϊκό και ερευνητικό τομέα, φαντάζομαι ότι αν κάποιος μπορεί να ανακατέψει το τέλμα και να κάνει κάτι, ίσως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Αρχίζοντας από το παρατημένο ‘Κέντρο Αποκατάστασης Παραπληγικών’, που ποτέ δεν προχώρησε πέρα από τη φάση του μπετόν. Μακάρι να τα καταφέρει.
     Η ώρα είναι εννιά. Δώδεκα ώρες από την πρωινή αναχώρηση (απ’ αυτές κάπου δυομιση ώρες στο αυτοκίνητο). Τελικά μια μέρα χωράει πολλά. Αφήνει και χρόνο για βραδινό γράψιμο.