Άλφα Κενταύρου

Το 1990 το μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο Voyager-1 έφθασε στα όρια του ηλιακού μας συστήματος.  Από εκεί, κάπου 6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, μας έστειλε μια φωτογραφία της Γης που έγινε γνωστή ως ‘χλωμή γαλάζια κηλίδα’. Ο αστρονόμος Carl Sagan που ‘παρήγγειλε’ τη φωτογραφία είδε σ’ αυτήν ένα βαθύ νόημα. Σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο Cornell το 1994 είπε τα εξής: «Κάθε άγιος και κάθε αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας έζησε εκεί: πάνω σε έναν κόκκο σκόνης, κρεμασμένο από μια ηλιαχτίδα. Για μένα, αυτό υπογραμμίζει την ευθύνη μας να φερόμαστε με περισσότερη καλοσύνη και συμπάθεια μεταξύ μας, και να φυλάγουμε και να αγαπούμε αυτή τη γαλάζια κηλίδα, το μόνο σπίτι που γνωρίσαμε ποτέ».

     Έμαθα τα παραπάνω διαβάζοντας [ΕΔΩ] ότι μια ιδιωτική εταιρεία σχεδιάζει ένα διαστημικό τηλεσκόπιο που θα προσπαθήσει να φωτογραφίσει ένα-δυο πλανήτες στο σύστημα Άλφα Κενταύρου, που ίσως (με βάση την απόστασή τους από το άστρο αυτό, και άρα την πιθανή ύπαρξη νερού) θα μπορούσαν να είναι βιώσιμοι. Με δεδομένη την απόσταση του Άλφα Κενταύρου (4,4 έτη φωτός= κάπου 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα), το υπολογιζόμενο κόστος του έργου (50 εκατομμύρια δολλάρια) θεωρείται μικρό. Όμως γιατί θέλουμε να πάμε τόσο μακριά; Προφανώς έχουμε λύσει όλα τα προβλήματα στον πλανήτη μας και ψάχνουμε κι άλλους κόσμους για να βοηθήσουμε. Ή αλλιώς θέλουμε να κάνουμε εξαγωγή των προβλημάτων μας στο σύμπαν.
     Ωστόσο, ας δούμε το εγχείρημα με θετικό βλέμμα. Γιατί δεν προτείνουμε στην εταιρεία αυτή να φορτώσει σ’ ένα διαστημόπλοιο τους 300 ‘εθνοπατέρες’ μας (που χθες βράδυ στη Βουλή διασταύρωσαν και πάλι τις γλώσσες τους) και να τους στείλει όσο πιο μακριά από εδώ γίνεται; Θα έχουν όλο τον χρόνο που θέλουν για να αλληλοϋβρίζονται (χωρίς περιορισμούς από τον πρόεδρο του σώματος) μέχρι να φτάσουν στο Άλφα του Κενταύρου.
     Εναλλακτικά βέβαια, το ίδιο μπορούμε να πετύχουμε (με μικρότερο κόστος) και «μ’ ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο», που να το αφήσουμε να αρμενίζει στο Αιγαίο χωρίς να επιτρέπεται να πιάσει στεριά σε κατοικημένο μέρος της Ελληνικής επικράτειας. Ξερονήσια υπάρχουν πολλά, κάπου θα βρουν να ζήσουν. Αρκεί να μην τους βλέπουμε και να μην τους ακούμε.