11 Σεπτεμβρίου 2001

Δεκαπέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από τη μέρα εκείνη, που έμεινε στη σύγχρονη ιστορία με την Αμερικανική συντομογραφία 9/11. Όλοι θυμόμαστε τις τραγικές εικόνες των αεροπλάνων να συγκρούονται με τους ουρανοξύστες, τις εκρήξεις, τις πυρκαγιές, τις καταρρεύσεις, τα ερείπια και τα τεράστια σύννεφα σκόνης που είδαμε στις οθόνες μας. Οι ταινίες καταστροφής (προσφιλές θέμα του κινηματογράφου εδώ και πολλές δεκαετίες) μόνο αμυδρές εκλάμψεις της πραγματικότητας αυτής μας είχαν δώσει ως τότε. Ακούσαμε πολλά, σε σημείο που να μη ξέρουμε τι να πιστέψουμε, από τον τελικό αριθμό των θυμάτων μέχρι τα πιθανά σενάρια για το πώς φτάσαμε ως εκεί. Οι πληγές που άνοιξαν σε τοπικό επίπεδο σιγά-σιγά επουλώνονται, αλλά είναι δύσκολο να κλείσουν τελείως.
     Και από τότε ο κόσμος ολόκληρος άλλαξε. Ξαφνικά το αίσθημα υπεροχής και ασφάλειας που δημιουργούσε η φυσική απόσταση από τα πεδία των συγκρούσεων ανά τον κόσμο (στα οποία άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόταν η μεγάλη υπερδύναμη) κατέρρευσε μαζί με τους δίδυμους πύργους. Ο νους μας πήγε στην υπόμνηση του Αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς: «ὅταν λέγωσιν εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος, ὥσπερ ἡ ὠδὶν τῇ ἐν γαστρὶ ἐχούσῃ, καὶ οὐ μὴ ἐκφύγωσιν» (Α΄ Θεσ. 5:3). Και περάσαμε σε μιαν άλλη εποχή, όπου εν ονόματι της ζητούμενης αυξημένης ασφάλειας βλέπουμε να παραβιάζεται το ιδιωτικό απόρρητο και όλες οι άλλες δεδομένες ελευθερίες που απολαμβάναμε. Η παγκοσμιοποίηση έγινε συνάμα και παγκόσμια ανασφάλεια, με ποικίλες συνέπειες, ορατές και αφανείς. Αν π.χ. ως Δυτικός κόσμος αντιμετωπίζουμε σήμερα το τεράστιο προσφυγικό πρόβλημα, ας αναζητήσουμε τις ρίζες του και στην ημερομηνία αυτή, με όσα ακολούθησαν στη μεγάλη σκακιέρα του κόσμου, όπου οι κύριοι παίκτες δεν φαίνεται να διδάχθηκαν ακόμη πολλά πράγματα από τις μέχρι τώρα κινήσεις τους. 

     Μήπως τελικά η απάντηση κρύβεται στα λόγια του χθεσινού τραγουδιού;